Anna Nicole de opera

Ik heb niks met opera. Behalve dat het appeleert aan mijn innerlijke filistijn. Die overdreven gebaren, de lange uithalen en vooral het tig keer herhalen van alles. Terwijl we het, ondanks de taal, de eerste keer al door hadden. O ja, de taal. Antiek, statisch en zelden sporend met wat er op toneel gebeurt. Als je dood ligt te gaan dan ga je daar niet in een aria over uitweiden. Dat suggereert n.l. dat het allemaal wel meevalt. Zoals mijn schoonmoeder zou zeggen: als je zingt dan ben je beter. En zoals mijn innerlijke filistijn zegt, als het niet meer geloofwaardig is, mag je afhaken.

Maar een opera over Anna Nicole Smith, dat blonde, Amerikaanse Playboymodel dat een hoogbejaarde miljardair huwde en een paar jaar geleden in een weelderige hotelkamer in Florida stierf aan een drugsoverdosis? Die wil ik zien. Als het gratis is, tenminste. En dat is ie, dankzij mijn perskaart. En als hoofdrolspeelster Eva-Maria Westbroek hem kan aanbevelen. En dat doet ze.

Smith, stoeipoes extraordinaire, paaldanste zich een weg uit haar stoffige geboorteplaats, met behulp van borstimplantaten. Haar ambitie was een tweede Marilyn Monroe te zijn. Niet gehinderd door enig talent was ze de ideale celeb. Smith vulde haar leven met eten en shoppen. Toen haar 89-jarige echtgenoot een jaar na hun huwelijk zijn plicht deed en overleed, woonde ze de begrafenis bij in een witte, rugloze jurk met een keffend hondje onder een arm. Ze was verslaafd aan publiciteit en aan de drugs en medicijnen die haar het leven kostten. En wij, lezers van schandaalbladen en kijkers naar haar tenenkrommende t.v.optredens, waren verslingerd aan haar.

Het leven van Smith is, zegt Westbroek, in de kleedkamer van de statige Royal Opera House in Covent Garden, een verhaal van onze tijd. 'Het snijdt fundamentele kwesties aan, zoals roem en voyeurisme. Smith leefde the American dream. Ze maakte zich mooi en trouwde een rijke man, maar ze werd enorm verguisd. Eigenlijk heel tragisch'.

Het is een week voor de premiere. Onze beroemdste vaderlandse sopraan zit met rood, bezweet gezicht op een kruk bij de piano. Ze is net terug van de zoveelste repetitie. Dit, de rol van Anna Nicole, is de meest enerverende en veeleisende die ze ooit gedaan heeft. Op de make-up tafel voor de spiegels liggen twee zwarte, valse wimpers aandacht te trekken. 'Het is geweldig om te doen', zegt ze van Anna Nicole. 'Vooral de eerste akte. Als we die gedaan hebben is iedereen vrolijk, willen we 's avonds gezellig samen uit eten, terwijl na de tweede aktie iedereen zelfmoord wil plegen'.

Eva-Maria Westbroek is alles wat Anna Nicole Smith niet was. Ze is een hele on -diva-achtige diva. In een wereld van vedettes en vetes is Westbroek uitgesproken collegiaal. Ze is ongekuntsteld en in spijkerbroek en zwarte trui, het stereotype van de vlotte, Hollandse meid. Als een zangeres later op de gang in het voorbijgaan roept dat 'iedereen hier gek is op Eva', geloof je het meteen.

De opera is bij tijd en wijlen, hilarisch, soms irritant, maar altijd onderhoudend. Ik heb hardop gelachen om coupletten bomvol alliteraties en taal van de straat. Sopraan: 'fuck you'. Alt: 'fuck you back'. Klopt. De stijl doet denken aan Jerry Springer: the opera. Westbroek huppelt, host en glijdt over het toneel in hotpaints, een corset en blote jurken. Er is praktisch geen scene waar ze niet in zit. Maar emotioneel, nu u er toch om vraagt, deed het me niet veel. Ik vond het niet eens erg dat Anna Nicole overleed.

Is het 'de onwaarschijnlijke triomf', volgens sommigen, voor Covent Garden? Geen idee. Ik ben geen operarecensent. Sterker, ik heb helemaal niks met opera.