30 november 2010

Problemen van een koninklijke bruiloft. Deel 1

Hoe meer ik erover hoor, des te banger ik ben dat het niks gaat worden. We hebben het over De Bruiloft. Prins William heeft graaf Spencer gevraagd om ergens tijdens de ceremonie te spreken. Dat is dezelfde graaf die zo fabuleus tekeer ging in Westminster Abbey, tijdens de begrafenis van zijn zus 'prinses van het volk' Diana. Het was toen een en al hel en verdoemenis. De Windsors waren gevaarlijke gekken, de pers moordenaars. Gelukkig was hij er om ervoor te zorgen dat haar zonen, 'bloedfamilie', opgroeiden tot echte mensen. Ik parafraseer, maar het was prachtig. Hij sprak recht uit het gewonde broederhart. Follow-ups zijn zelden succesvol. Als ik graaf Spencer was zou ik van een bruilofsttoespraak afzien. De geest van de heilige Diana is bovendien al ruimschoots vertegenwoordigd. De aanstaande bruid hoeft maar naar ringvinger te kijken om herinnerd te worden aan een prinses wier status van heilige zij nog maar moet zien te bereiken.

En over uitnodigingen gesproken. Er gaan 100 toegangskaarten voor de huwelijkse voltrekking in de Abbey, verdeeld worden onder het volk. En, het is mogelijk, stel dat ik er een krijg, wat dan? Het houdt me danig bezig. Kan ik nee zeggen als wanhopige Amerikanen me de helft van Nevada bieden in ruil voor mijn uitnodiging? Of als een schandaalblad met een royale cheque komt? Want het is niet ondenkbaar. En wat zeg je dan tegen de organisatoren? Dat je al naar een andere bruiloft moet? Dat je net die dag je haar moet wassen?

Het is zo belangrijk wie je uitnodigt voor je Special Day. Want trouwen, zei laatst iemand in East-Enders, is iets heel bijzonders. Dat doe je hooguit twee, drie keer in je leven.