Je zou er bijna aan voorbij lopen. In dit deel van welgesteld Noord Londen is een riante, bakstenen optrek met acht slaapkamers niks opmerkelijks. Maar wat dit huis wel heeft en de anderen niet, is een spandoek op het dak met het portret van de Libische leider en 'Out Of Libya, Out Of London'.Een groep die zichzelf Topple the Tyrants noemt , kraakte het huis 'uit solidariteit met de Arabische revolutie'. Het wordt nu bewoond door Libiers. Een paar krakers, ervaringsdeskundigen, hangen rond als adviseur. 'Wij kennen de kraakwet, zij niet'. Eerder had een revolutionaire subcommissie er een kwartiertje over gedaan voordat ze besloten had Dutch Radio de volgende avond een rondleiding te geven. 'Is de politie al geweest?' 'Kunnen we niet zeggen'. 'Met hoeveel zijn jullie hier'. 'We geven geen aantallen'. 'Waarom moest ik door het raam naar binnen?' 'Veiligheidsmaatregelen'.
We drinken thee uit het beste porselein van Saif al-Islam Khadafi. De voorkamer heeft twee roze bankstellen. Het is het enige kleurrijke aan dit grote, onpersoonlijke huis. Verder is het, zegt een Libier, 'zoals je van een huis verwacht waar £ 10 miljoen bloedgeld in zit'. De inrichting bevestigt dat goede smaak niet noodzakelijk in het verlengde ligt van een gigantisch, persoonlijk vermogen. De benedenverdieping is een veelvoud van glazen tafels, zilveren lampen en witte bankstellen en muren. Alles glanst en blinkt als een controleruimte uit Star Wars. De kasten, op die in de keuken na, zijn leeg. Saif liet zijn persoonlijke bezittingen enkele maanden geleden weghalen toen hij het huis te koop zette voor 12 en een half miljoen euro. Waarna iemand de krakers tipte dat het leeg stond.
'Eerst waren we door het dolle heen dat we het gekraakt haden', zegt Oz. 'Toen kwamen de Libiers en zij waren even enthousiast. Maar sinds ze berichten van thuis begonnen te ontvangen en de beelden op t.v. zien, is de stemming omgeslagen. Het is vreselijk wat ze doormaken'.
De bovenverdiepingen zijn verboden terrein, zegt Oz die de rondleiding doet. De slaapkamers liggen vol rustende aktivisten 'die net uit Libie zijn aangekomen'. Het souterrain kan hij wel laten zien. Oz meent, maar is niet deskundig op het gebied van binnenhuisarchitectuur, dat vloeren en trappen van marmer zijn. Het ergste is dat ze wit zijn 'en iedere dag gedweild moeten worden'. Of bijna iedere dag, zo te zien. Wat in de makelaarsbrochure het 'entertainment centre' heet, blijkt te bestaan uit een jacuzzi, overdekt zwembad, half verbouwde sportzaal en een bioscoop. De laatste is van onder tot boven behangen met donkerbruin suede. Op de grond zachte, hoogpolige vloerbedekking in dezelfde kleur. In een aanpalende ruimte is een kraker doende de was uit de machine te halen.
Een stuk of vier mannen zijn in de enorme, moderne keuken in de weer met pannen en schotels voor de avondmaaltijd. Op roepafstand, in de andere hoek, kijken landgenoten op de onvermijdelijke, witte leren bank naar het nieuws. De luxe inriching noch de faciliteiten zijn aan de bewoners besteed. Wat wel gewaardeerd wordt zijn de grote, plattebuisschermen die in praktisch iedere ruimte hangen. De Libiers hebben ze allemaal afgestemd op Al Jazeera.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten