9 november 2009

Voetbal

Zaterdag speelt Brentford (eerste divisie) tegen Millwall. Zal u een zorg zijn, maar Brentford is toevallig wel mijn plaatselijke elftal. 'Waarom kom je nooit meer kijken?' vroeg vorige week een vriend. Tja. Het ligt niet aan de spelers, tenminste niet altijd, maar het zijn de supporters. Of liever: het clublied. Welke idioot heeft bedacht dat Hey Jude bij uitstek geschikt was als voetballied? Alsof er geen betere zijn. Je kunt boeken vullen (is ook gedaan) met scherpe, geestige en zelfs ontroerende Engelse voetbalsongs. Hieronder een paar van mijn favoriete.

'We'll score again, don't know where, don't know when, but I know we'll score again some sunny day' (gezongen door supporters van Carlisle United nadat de club aan vijf wedstrijden maar een doelpunt overgehouden had). Er is volgens mij ook geen club te vinden die Guantanamera met rust kan laten. 'Come in a taxi, you must have come in a taxi, come in a taxi, you must have come in a taxi', zongen Birminghamsupporters ooit tegen de paar aanhangers van Sunderland die de moeite genomen hadden op te komen dagen. Of 'You're just a fat Eddie Murphy' , tegen Jimmy Floyd Hasselbaink. Engelandfans die weigerden zich te laten intimideren door de Fransen en hun hoofdstad, gebruikten dezelfde deun om er de Eifeltoren mee af te doen: 'It's just a big fucking pylon'.

Geen stereotypering is teveel voor de Koreaanse speler Park Ji Sung. 'He shoots, he scores, he eats his labradors'. Of, met behulp van Lord of the Dance: 'Park, Park wherever you may be, you eat dogs in your own country, but it could be worse, you could be scouse (inwoner van Liverpool), eating rats in your council house'. Gezongen uiteraard door fans van Manchester United. Die je in Liverpool ook kunt horen met: 'Your mother is your sister, your father is your brother, you like to shag each other, the Chester Family' (meolodie The Addams Family).

Het merkwaardigste wat ik hoorde roepen was bij een wedstrijd die Brentford speelde tegen een elftal uit het westen: 'We know you're really Welsh, we know you're really Welsh'. Maar zaterdag dus tegen het Oost-Londense Millwall. Een club met de reputatie van de stoottroepen van Genghis Khan: hard, nietsontziend en in bezit van de charme van een openbaar toilet. Slogan: 'nobody likes us, nobody likes us, nobody likes us but we don't care'.