19 september 2009

Twiggy's nachtcreme



Twiggy is vandaag 60. En omdat ze een nationaal instituut is zullen we dat weten ook. Een 'retrospective' in de National Portrait Gallery en volop aandacht in de nationale media.

Ik heb haar nooit gesproken. Een keer diende ik een verzoek in voor een interview voor een of ander maandblad, maar ze had geen zin in 'a well read and respected Dutch magazine'. Toen ik mijn man nog niet zo lang geleden op een feest - iets te lang - met een drukke, goedlachse blonde zag praten, had ik waarschijnlijk mijn slag moeten slaan. Maar het enige wat ik echt van haar wilde weten was wat voor vochtinbrengende creme ze gebruikte.

Ik had ooit hetzelfde met Bianca Jagger. Ook een vrouw van een zekere leeftijd met een perfecte huid en jukbeenderen waar je kaas mee kan snijden. Jagger had gesproken op een of andere manifestatie in Londen. Iets met kinderarbeid in ontwikkelingslanden. Of een anti-oorlogdemonstratie. Ik vroeg netjes hoe ze dacht de VN te beinvloeden en wat voor indruk haar campagne op de wereldpolitiek had, maar mijn grootste belangstelling lag toch bij die nachtcreme. En ligt daar nog steeds.

18 september 2009

De foto van Gerry Adams

Leuke anekdote van Gerry Adams, ooit IRAbommengooier, later vredesarchitect en nu internationaal gerespecteerd bijna-staatsman.

Niet lang nadat de foto's vrijkwamen van de mishandelingen in de Iraakse gevangenis Abu Graib, schreef Adams een artikel met de vraag: waar is mijn foto? 'Ik was in elkaar geslagen door Britse soldaten', vertelde Adams tegen de Independent. 'Die soldaten namen foto's van ons, als trofeeen. Dus ergens in het museum van het Britse leger, of in het hoofdkwartier van een regiment, of bovenop iemands kast, in een schoenendoos, ligt een foto van mij. Een paar dagen nadat ik daarover schreef, stapte ik in een lift in Stormont (Noord-Ierlands parlementsgebouw). Een Brit stapte na mij naar binnen. We waren de enigen. Ik knikte naar hem en hij zei: je herkent me niet, he? Ik zei van niet. Hij zei: je moet weten dat ik een van de soldaten was die jou destijds sloeg. Ik keek hem aan en zei na een poosje: beloof je dat je dat nooit meer zult doen? We hebben handen geschud en er om gelachen'.

Ahhhh. Verhalen van verzoening. Daar kunnen we nooit genoeg van krijgen.

12 september 2009

perfecte pasvorm

Ik zie dat Marks & Spencer (onberispelijk Brits instituut) opnieuw een campagne begonnen is om vrouwen aan de juiste maat bh te helpen. 85% van alle vrouwen in Groot Brittannie loopt rond met een bh van de foute afmetingen. Aldus M&S. En dat is erg. Niet in de zin dat er oorlogen van komen, maar je kan er een pijnlijke rug aan overhouden.

Een jaar of drie geleden bekommerde de zaak zich hier ook al over. Het waarschuwde in een landelijke reclamecampagne voor de gevolgen van slecht passende b.h.'s. En het haalde, beleefd maar voelbaar, uit naar de onverschilligheid waarmee vrouwen in het Britse hun ondergoed aanschaffen. Nee, dan de Fransen. Francaises vallen niet voor een bh omdat hij pistachio is of weelderig voorgevormd, maar vanwege 'het element van de ondersteuning'. En dat krijg je alleen als ie goed zit.

Marks & Spencer raadde het vrouwelijke deel der natie aan zich in zijn plaatselijke M&S een nieuwe bh te laten aanmeten. Met behulp van winkelpersoneel dat speciaal daarvoor was opgeleid. In 'mijn' M&S was dat een vrouw op leeftijd met koude handen. Ze was het met me eens dat het model dat ik had uitgezocht niet geweldig zat. De coups waren te groot. 'Ik zou daar geen probleem van maken', zei de verkoopster, die namens het bedrijf de helft van het land aan een beter postuur ging helpen, 'ik zou er gewoon een paar tissues in doen'.

Begrijpelijk, lijkt me, dat drie jaar later 85% nog immer op zoek is naar de juiste pasvorm.

7 september 2009

Schrijf eens een boek

Nederlandse collega's en vrienden hadden het regelmatig gezegd. Als ik hen meenam naar een wijk met absurde huizenprijzen, een markt in de East-End of een nieuwe gallerie waren ze vaak enthousiast (of beleefd genoeg) om na afloop te suggereren dat ik 'toch eens iets moest doen' met die wandelingen. Publiceren bijvoorbeeld.

Werkdruk voorkwam dat dat een serieuze optie werd. Maar het voorkwam niet dat de notie van een boek ergens in het onderbewustzijn bleef hangen. Ik merkte dat als ik door Londen liep ik buurten testte op hun levensvatbaarheid als wandelroute. Een Nederlandse vriendin, tevens toeristengids, vertelde wel eens over de onevenredig grote belangstelling van niet-Britten voor de plekken waar Diana gewoond, geshopt, gegeten en uitgehuild had. 'Het enige wat ze willen zien is Diana's Londen'. Dat zette pas echt aan het denken.

Kensington is een wijk die ik redelijk goed ken. Als ik praktisch blindelings Diana's Londen kon uitstippelen en die route kon koppelen aan mijn ervaringen met de Dynastie van Di, dan moest dat ook te doen zijn met Westminster (Politiek Londen), Notting Hill (Chic en shabby Londen), De City (Financieel Londen) en nog wat. Hoeveel? 'Schrijf maar lekker uit', zei de uitgever. En hou het persoonlijk, verhalend, informeel.

Eind 2006 had ik afscheid genomen van de NOS. En van 65% van mijn werkzaamheden en inkomsten. Een verzoek van uitgeverij Atlas voor een boek zou geen geld opleveren (daar moet je vanuit gaan) maar me wel van de straat houden.

Er zijn correspondenten die zich verheugen op zo'n kans. Zij zijn vaak gezegend met een temperament dat zich leent voor langdurende klussen van beschouwende aard. Vanwege een chronisch gebrek aan geduld en de concentratie van een bananevlieg hoor ik pertinent niet in die categorie. Om pakweg 70.000 woorden te kunnen wijden aan een onderwerp, moet ik er diepe affiniteit mee hebben. Londen voldeed aan die voorwaarde. Ik erger me er dagelijks, maar houd ook erg van die stad. Bovendien had ik schoenendozen vol notitieboekjes bewaard over een periode van bijna dertig jaar. 'In Londen' zou zichzelf schrijven. Wat het ook deed. Min of meer.