Eigenlijk kon het natuurlijk niet. Een Poundlandwinkel in de nette, Londense buitenwijk Twickenham (gemiddelde prijs voor een vierslaapkamerwoning acht ton). Poundland is synoniem voor alles wat niet deugt aan Engeland. Het is goedkoop (niks duurder dan een £1) en smakeloos. Het wordt bezocht door het soort Engelse vrouwen dat eruit ziet alsof ze, om Carl Lagerfeld te citeren, hun haar van achter niet gekamd hebben. Mannen winkelen er met ontbloot bovenlijf. Het personeel heeft de agressiefste tatoeages. Een shoppingparadijs, kortom, voor Tokkies en aanverwanten.Wat was er mis met een overdekte farmers market? Of een cafe met onbespoten koffie en thee? 'Poundland is niet iets waar Twickenham behoefte aan heeft', citeerde de plaatselijke krant een inwoonster. Anderen hadden een anti Poundlandcampagne opgestart op Facebook.
Ik was een van de eerste shoppers in de nieuwe Poundland (ik woon in Twickenham). Ik was er nog voordat de actrice uit Coronation Street het lint had doorgeknipt. Vorige week las ik dat twee maanden na de opening Poundland de drukstbezochte winkel in de regio is. Mensen die vorig jaar nog liever hun oogleden aan de vloer vastnietten dan de drempel van een spotgoedkope zaak over te stappen, komen met tassen vol shampoo, batterijen, balpennen, afwasmiddel en kinderspelletjes de deur uit. 'Middle England is dol op ons', zei de oprichter van de keten. 'Het enige waarover geklaagd wordt is over de rijen voor de kassa's'.
Het zal best dat de recessie de shoppinggewoontes van 's lands yummie mummies heeft bijgesteld. Maar vlak de voldoening een koopje binnengehaald te hebben niet uit.
Er zit een nieuw cachet aan zuinig winkelen. 'Een paar maanden geleden kende ik niemand die in zaken als Aldi of Poundland inkopen deed', zegt een vriendin. 'Nu gaat iedereen er prat op de goedkoopste spullen gevonden te hebben'. Ze noemt het omgekeerd snobisme. Waarna ik niet meer durf te zeggen dat ik Poundland oversla sinds ik de 99p shop gevonden heb.
