26 april 2010

Vrouwen-van

En de winnares is Miriam Gonzalez. Echtgenote (Spaanse) van Nick Clegg, de leider van de Liberaal Democraten. Hij is de man-van-het-moment. Zij is, vond de Daily Mail, 'onze ideale vrouw'. Mevrouw Gonzalez ging traag van start. Het zag er zelfs lang naar uit dat ze met brons naar huis zou gaan. Sarah Brown was de koploper. Zij had het, als de menselijke kant van Gordon, het zwaarst. Nog maar enkele dagen in de verkiezingscampagne werd Sarah ingehaald door Samantha Cameron, ook wel Sam Cam, of in overtreffende trap Glam (van glamorous) Sam Cam. Niet omdat Sam Cam toevallig een aristocrate is met een enkeltatoeage en een adres in een spannende stadswijk, maar omdat ze het bestond zwanger te zijn. Een nul dus voor Sam Cam. Omdat haar man de partijleider, binnenkort zijn eigen baby heeft om te kussen

Ik moest er vanochtend weer aan denken. Toen ik de commentaren las over de rode schoenen van mevrouw Brown, de lingeriezaak waar mevrouw Gonzalez/Clegg inkopen gedaan had en de nogal gewone regenjas die mevrouw Cameron gedragen had naar een bruiloft. Denis Thatcher heeft nooit geweten hoe makkelijk hij het had. Hij kon zich uitleven op de golfbaan, er politiek niet-correcte meningen op na houden en zich tussendoor in alle rust bezatten, terwijl Margaret gewoon doordraaide.

De huidige vrouw-van staat permanent in de schijnwerpers. Een foute handtas en haar man kan het Britse premierschap wel vergeten. Ze is niet alleen een beter gefohnde versie van de echtgenotes uit de vorige eeuw; ze is ook jonger, heeft een interessante carriere, favoriete goede doelen en accesoires die ergens voor staan. Eisen waar alle drie de vrouwen-van aan voldoen. Waarom Miriam Gonzalez/Clegg officieel de ideale vrouw is van Middle England, is omdat ze is blijven werken en dus geen campagne voert voor haar echtgenoot en weigert dommig te grijnzen voor de camera omdat ze niet 'mierzoet wil overkomen'. Dat ze haar eigen achternaam heeft gehouden (tamelijk radicaal in Engeland) en haar Spaanse paspoort, werden juist gezien als pluspunten.

Ze schijnt ook fabelachtig slim te zijn. Wat natuurlijk het enige is wat ik wilde weten toen ik haar het weekeinde zag tijdens een campagnebijeenkomst. Maar ik werd afgeleid door haar witte T-shirt, zwarte jasje, donkergrijze broek en versgelakte nagels in zwarte lakschoenen. Met sleehakken.

19 april 2010

Nick Clegg in het Nederlands

En wat doet de nieuwe Churchill (Nick Clegg is volgens een peiling bijna even populair als The Great Man) op een zonnige zondagochtend in New Malden, net buiten Londen? Campagnevoeren natuurlijk. Wat in Cleggs geval betekent: praten in Christ Church over Wereldarmoededag, koffiedrinken met kerkgangers en zich laten interviewen door Britse media en het Chinese journaal. En omdat de LibDems zich presenteren als een jonge, nieuwe partij en gebaat zijn bij jonge, nieuwe kiezers moedigt Clegg, op het gazon van het parochiehuis, speciaal voor de gelegenheid uitgenodigde jongeren aan toch vooral te gaan stemmen.

Allemaal interessant natuurlijk en ik geneer me ook lichtelijk dat geen van die programmaonderdelen me iets kunnen schelen, maar een excuus zijn om in de nabijheid te geraken van de man die niet alleen het Britse, politieke systeem gaat openbreken en van de LibDems binnen drie weken de grootste partij gaat maken, maar die bovendien vloeiend Nederlands zou spreken. Ik heb dat laatste nog even gecheckt bij echtgenote Miriam, een vrouw die zo cool en zo mooi en zo slim is dat je weet dat ze nog nooit in haar leven een blonde moment
gehad heeft, en zij heeft de taalvaardigheid van Nick glimlachend bevestigd.

Kan zijn dat u liever wilt weten wat Clegg denkt te doen aan het begrotingstekort, Afghanistan of voorgevormde bikini's voor zevenjarigen. En of hij inderdaad, zoals de Conservatieven insinueren, alle eerstgeborenen gaat ontvoeren zodra hij aan de macht is. Jammer. Ik wil horen hoe Clegg, die er in levenden lijve beangstigend jongensachtig uitziet, klinkt in het Nederlands. Nagenoeg perfect, blijkt. Op een grammaticale aarzeling na, vloeiend en accentloos. Dankzij zijn Nederlandse moeder.

http://www.radio1.be/programmas/ochtend/opgang-nick-clegg

16 april 2010

Clegg for President



So how was it for you? Wow! Alles is anders, dacht ik toen ik vanochtend wakker werd. Ordentelijker, vreedzamer, kalmer. Maar die sereniteit bleek aan het hermetisch gesloten luchtruim te liggen (ik woon onder de aanvliegroute van Heathrow). En niet aan de politieke aardverschuiving van de avond daarvoor, toen drie partijleiders de Britse natie voor het eerst sinds de uitvinding van de t.v. mochten vermaken met een debat. 'Als ze het alleen doen is het al erg genoeg', had de Guardian gewaarschuwd, 'maar als ze er met hun drieen staan in hun stomme rode, blauwe en gele stropdassen, dan voelt het alsof je uren door een zonnebril naar een verkeerslicht staart'.

De verwachtingen waren dus niet hoog. Alle spontaniteit was bij voorbaat uit het debat geperst door de 76 regels waaraan deelnemers en publiek moesten voldoen. Zo mocht de zaal niet klappen, juichen of op andere wijze hoorbaar reageren (regel 34). Journalisten werden, erg tegen hun zin, uit de studio geweerd. ('Dit is niet goed', zei een verslaggever. 'De politici spreken rechtstreeks tegen het publiek'). Maar net toen je dacht toch maar over te schakelen op snooker, raakten de lijsttrekkers op dreef en the rest is history.

Nick Clegg, gister onbekend, vandaag Engelands favoriete politicus, had het meeste bij het debat te winnen. Hij won. En dus zal de Britse politiek nooit meer dezelfde zijn. 'Clegg heeft de verkiezingscampagne veranderd' (Guardian). 'Clegg heeft het tweepartijenstelsel doorbroken' (Independent). En hoe hij dat deed? Clegg keek recht de camera in! Hij communiceerde met de kijkers thuis! Hij noteerde de namen van de vragenstellers, : 'wat mij opvalt, Jacqueline'! Zo briljant, zo warm, zo jong, zo menselijk! Moet je hem naast Gordon Brown zien, met zijn smile uit The Shining, zijn vermoeide kop en alfamannetjes-attitude. En naast David Cameron, het sjieke, overschatte, over het paard getilde lichtgewicht. De keuze is gemaakt. Zoals een vriendin twitterde: shag Nick, marry Gordon, kill Dave.

8 april 2010

fancy dress

Verkleedfeestjes. Wat we bij ons, bij ons in Brabant bedoel ik, een keer per jaar met Karnaval doen, doen ze hier op gezette tijden het hele jaar door. Dus ik heb wel wat in de kast liggen aan nepjuwelen, pruiken en inferieure baljurken, overwegend in kleuren die je nergens in de natuur tegenkomt, maar niks waarmee je je kunt ombouwen tot 'een persoon die met de letter M begint'. Het is een lang verhaal, maar de M is waar het om gaat. Trust me.

Madonna? Kan. Maar wat er aan Madonna-achtigs in mijn laden ligt, dateert uit de periode Desperately Seeking Susan en laat ik dat nou trouwens net aan hebben. Miss Moneypenny, Moeder Theresa, Michael Jackson, Maria uit the Sound of Music. Dan nog liever Mezelf. Of (Mijn) Moeder. Of Mentaal gestoord.

Nou ik er nog eens over nadenk heb ik een bloedhekel aan fancy dressfeestjes. Behalve als een A of een H verplicht is. Denk: Audrey Hepburn in Breakfast at Tiffany's. Ga als 'My Beautiful Laundrette', zegt een vriendin, 'je hult je in een vuilniszak en daar speldt je links en rechts ondergoed op'. Pardon? Een ander heeft nog een Minnie Mousepak liggen, 'met haarband en oren erop'. Thanks, but no thanks. Een Molensteen voor om de nek van je man, mailt een vriend. Het is een idee, maar de man in kwestie wil er niet aan. Mentaal afwijkend is de makkelijkste optie, gelooft Hilary, 'want je trekt gewoon alles aan wat niet bij elkaar hoort'. Of, mailt Pippa, 'just look simply Marvellous, darling'.

Ik opteer voorlopig voor MassaMoordenaar. In de schuur ligt nog ergens een kettingzaag. En als het zo doorgaat ben ik daar tegen zaterdagavond helemaal voor in de stemming.

7 april 2010

Oi, you, hertog!



De aristocratie is niet stervende, zei pasgeleden de twaalfde hertog van Devonshire, ze is al dood. Dood en begraven. 'In de grond. Bestaat niet meer'. Niet dat de hertog, eigenaar van het spectaculaire Chatsworth House-foto-, daar een probleem mee heeft. Mocht een nieuwe regering de adel het hogerhuis uitzetten, dan zal de hertog van Devonshire met liefde en plezier afstand doen van zijn titel. Hij wou toch al nooit aangesproken worden met your grace ('alsof ik een bisschop ben'). En dat gegiechel als hij in moet checken bij Ryanair, daar kan hij helemaal van buiten. Hoewel er met een naam als Peregrine Cavendish voor het baliepersoneel op Luton genoeg te lachen overblijft.

Ik ben er trouwens helemaal niet van overtuigd dat de Britse aristocratie ter ziele is. De Conservatieve partijleider David Cameron heeft een verre, maar rechtstreekse bloedlijn met de Britse royals, bezocht dezelfde superexlusieve scholen als de hertog van Devonshire (Eton en Oxford) en is getrouwd met een rasechte aristocrate. Nick Clegg, leider van de derde grootste partij, de LiberaalDemocraten is mogelijk nog sjieker. Zijn over-overgrootvader was de aristocraat Ignaty Zakrevsky, procureur generaal in de keizerlijke Russische senaat.

Als de hertog van Devonshire van zijn titel afwil zal hij het zelf moeten doen. Labour beloofde honderd jaar geleden de erfadel in het hogerhuis af te schaffen, maar 92 lords en ladies zitten er nog. Vraag is hoe we, na de revolutie, die ex-adellijken moeten aanspreken. Het hoeft geen grote klus te zijn om van Peregrine Cavendish wat klasselozers te maken. Perry Cave bijvoorbeeld. Of, nog proletarischer, Reg Dish. Hij zou de eerste niet zijn. De blauwbloedige Anthony Wedgwood Benn deed in de jaren zestig afstand van zijn titel om als Labourparlementarier Tony Benn door het leven te gaan. Maar het meest democratisch is: 'Oi, you!'