29 mei 2009

Londen, hoofdstad van de wereld

Volgens een of andere Amerikaanse toeristenwebsite kun je, als je Europa doet, Londen maar beter overslaan. Het is vuil en het eten lijkt nergens naar. Ik moest aan al die Amerikanen denken die nu vermoedelijk hun bestemming omzetten naar Parijs, toen ik van mijn huis in West-Londen, langs de Theems, naar Notting Hill fietste.

Heel Londen zit in deze route. Oases van rust, adembenemend mooie stukken, verpauperde, luide en levendige. Eerst langs de classicistische gebouwen van Richmond, waar de terrasjes aan de Theems ondanks de temperatuur vol zitten, dan verder langs straten met negentiende eeuwse rijtjeshuizen en verwaaide voortuintjes, de Lyric Theatre wiens fluwelen en vergulden interieur haaks staat op het moderne repertoire, de fantasieloze, industriele omgeving waar de River Cafe, misschien wel het beste restaurant in Londen, floreert en waar Sint Jamie leerde koken. Langs Holland Park, Londens meest romantische park en de grote, witgestucte optrekken met pilaren en dan, klap op de vuurpijl, Portobello Road, een markt die begint met veelkleurige antiekwinkeltjes maar het respectabele imago niet langer dan een halve kilometer op kan houden en onherroepelijk vervalt in de chaos van een stapel tweedehands Terminator Two T-shirts op een stuk karton op de stoep.

Dat is de plek waar je afstapt, een goed heenkomen zoekt voor je fiets (want je herinnert je dat die van Conservatieve partijleider David Cameron die in deze buurt woont, pasgeleden nog hier is gestolen) en op zoek gaat naar een van de Spaans-Marokkaanse cafe’s voor iets heel zoetigs bij de muntthee. Of voor pitta met tabouleh. Of geitencurry. Het was hier waar, eeuwen geleden, joden en hugenoten zich vestigden, later West-Indiers en Noord-Afrikanen.

Londen was de eerste wereldstad. Energiek, toonaangevend en met 300 talen, is het nu wellicht de meest internationale. Vuil? Niet meer dan andere grote steden. Slecht eten? Puleaze... Daar wil ik niet eens over beginnen.


Lia van Bekhoven blogt over Londen en Groot Brittannie op: http://www.liavanbekhoven.com.

Haar boek, In Londen, een rondleiding door de stad in negen wandelingen, komt in juni uit.

25 mei 2009

nooit meer taxibonnen

Soms denk je: ze hebben het door. Ze weten dat hun leven nooit meer dezelfde zal zijn. Britse kamerleden beginnen te accepteren dat hun losse declaratiecultuur maar tot een ding kan leiden: politieke revolutie. Het is zelden dat je vooraan in de rij getuige staat te zijn van een historische ommekeer, maar de eerste tekenen van een pijnlijke omwenteling heb ik vorige week met eigen ogen gezien. In de metro naar Westminster zaten twee kamerleden. En bij de bushalte stond er nog een.

Het is niet, zei mijn vriend Tom later, dat ze geen taxibonnetje meer durven declareren, ze durven niet meer in de buurt van een taxichauffeur te komen. Het zijn de cabbies, Londense taxichauffeurs, die zich namens het volk op de taak gestort hebben van morele scheidsrechters. En zij hebben duidelijke ideeen over de onkosten die kamerleden de afgelopen jaren indienden voor hondenbrokken, seksvideo's, diepvriesmaaltijden (Labour) en kroonluchters, tuinonderhoud, zwembaden en een kasteelgracht (Conservatieven). Dus dan maar met de bus.

En een dag later heb je volksvertegenwoordigers als Anthony Sheen die alle vertrouwen in het aanpassingsvermogen van kamerleden op slag teniet doen. Sheen kreeg 100.000 euro vergoed voor onder andere een boswachter die hij inhuurde om op zijn 500 bomen toe te zien en zijn struiken tegen konijnen te beschermen. En daar vielen de pers en de kiezers over. Wat Sheen danig irriteerde. 'Mensen zijn gewoon jaloers', verzuchtte hij tegen de BBC. 'Ik heb een heel, heel groot huis. Sommigen zeggen dat het op het kasteel Balmoral lijkt. Het is niet fantastisch mooi, maar het bevalt me best. Welk recht heeft het publiek eigenlijk om zich met mijn prive-aangelegenheden te bemoeien?' Misschien omdat ze zijn leven in het hele, hele grote huis met de 500 bomen mede financieren?

15 mei 2009

telefoontje uit het hogerhuis


Een voicemail van lord Pearson. Dezelfde lord die destijds Geert Wilders uitnodigde om Fitna in het Britse parlement te laten zien. Waarmee Wilders op slag een BN-er werd in het VK. Of in ieder geval de eerste Nederlandse volksvertegenwoordiger die de Britten iets zei sinds, pak 'm beet, Willem van Oranje.

Lord Pearson heeft 'een zaak'. En die zaak is open debat over de koran 'en hoe die oproept tot geweld'. En daarbij heeft hij de pers nodig. Alle pers. In eerste instantie had hij geaarzeld om voor Nova in een BBC-studio te gaan zitten. Hij had eters die avond. Konden we het vraaggesprek niet een uurtje vervroegen? Onmogelijk. Kon hij zijn gasten niet afzeggen? Ook niet. Dilemma.

Niet dat ik niet met hem te doen had. Ik weet hoe het is om eters op de stoep te hebben staan als je ineens moet werken. Mijn truc is, zei ik, ze nog voordat ze hun jas uit hebben een vol glas in de hand te drukken en dan ongekend royaal blijven rondgaan met de fles. Zodra het voorgerecht op tafel staat knijp je er tussenuit om je werk te doen. Tegen de tijd dat je gasten aan pudding wine toe zijn, is iedereen vergeten dat je weg was. Ik heb geen idee of mijn advies aansloeg, maar Pearson zat wel in Nova.

Vandaag zit hem iets anders dwars. Hij is vergeten wat hij de dag dat Wilders Londen niet aandeed, allemaal tegen de pers verteld heeft. Een Britse verslaggever had hem aan de tand gevoeld over zijn rechtse sympathieen. En volgens Sky News had Pearson gezegd, gevraagd hoe hij zou reageren mocht Hitler naast hem staan, 'grapjes met hem te zullen maken'. Onmogelijk. Dat kon hij nooit gezegd hebben. Had ik toevallig zijn exacte woorden geregistreerd? Want hij overwoog serieus Sky News voor de rechter te dagen. Helaas. Ik heb die dag veel opgenomen, maar dat gesprekje nou net niet.