1 december 2009

Eindelijk een primeur (misschien)

Of ik mijn iPhone mee mag nemen de operatiezaal in? De verpleegkundige ziet er geen heil in. Het lijkt haar vanuit hygienisch oogpunt geen goed idee. En daar is niks tegenin te brengen. Hygiene is, sinds kort, in Britse ziekenhuizen een obsessie. Ware het altijd een obsessie geweest, dan was de ziekenhuisvirusepidemie nooit zo uit de hand gelopen. (Twee jaar geleden overleden 9000 Britten aan de gevolgen van het hardnekkigste MRSAvirus).

Ik lig plaatselijk verdoofd te wachten op de meest onsexy operatie die er is: de verwijdering van een voetknobbel. Op de afdeling hangt om de paar meter een flacon met ontsmettingszeep. Plakkaten manen patienten, personeel en bezoekers er gebruik van te maken. Wat nog niet de helft, volgens mijn totaal onwetenschappelijk onderzoekje, doet.

Het is niet dat ik geen moment zonder mobiele telefoon kan, maar ik ben ineens erg gehecht aan de muziek die erop staat. Om het gezaag en geboor van de operatie straks niet te horen, heb ik mijn gsm volgeladen met hardrock. Ik had eerder gevraagd om een roesje, maar dat schijnt niet op het menu te staan. Van patienten wordt verwacht dat ze hun eigen afleiding regelen. 'Neem die telefoon maar mee, hoor', zegt de chirurg als ze voorbij loopt. 'Dat doen er zoveel'.

Halverwege de procedure stap ik, zuiver metaforisch natuurlijk, over van Guns'nRoses naar Lily Allen. Aan het voeteneind steekt de chirurg een boor in mijn voet. 'We zijn er bijna, hoor'. Ha! Er zijn van die ervaringen die je op slag wil delen en dit is er zo een. Is het een primeur, te twitteren terwijl er in je grote teen gehakt wordt? Volgens mij wel, zegt de verpleger. In ieder geval wel, denkt hij, voor het West Middlesex Hospital. Euforie! Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een primeur, maakt niet uit hoe klein, had. Het moet jaren geleden zijn. Als ik terug op de zaal lig komt hij nog even kijken. 'Wat is twitter eigenlijk?'