En net als je denkt het overleefd te hebben, de loge's de deur uit zijn en je je op de bank overlevert aan de laatste 12 mince pies van Marks & Spencer, is er altijd weer die kalkoen. Het is het meest overschatte onderdeel van an English Xmas. En het meest hardnekkige. Want gegarandeerd dat je tot hemelvaart kalkoencurry eet. En als het zo heerlijk is, zoals mijn gezin beweert, waarom eten we het alleen maar die ene keer in het jaar? Waarom staat kalkoen al die andere dagen op niemands verlanglijst? 'Het is gewoon de zondagse versie van kip', bevestigt een Britse vriendin aan de telefoon. Kalkoen met preiselberen, zucht ik. 'Kip met jam', zegt ze.Volgens de Mental Health Foundation vindt 46% van Britse vrouwen de feestdagen 'stressful'. Wat is er mis met de andere 54%? Ik moest eraan denken toen ik mijn nieuwe sprankelende servetringen, bestemd voor de twaalf bijpassende servetten die ik nergens kon vinden, op de badkamer tegenkwam.
Ik ben in mijn huis in een minderheid van een. Een roepende in de (natte) sneeuw als het gaat om een kalkoenloze kerst en houd me dus met andere dingen bezig. Mijn talent ligt in het recyclen van ongewenste kerstcadeaus. Zeepjes van de Bodyshop, een verdacht uitziende fles uit Bulgarije, verkeerd soort lingerie; alles komt aan een bestemming. Of je daar de ontvangers gelukkig meemaakt, vooral die van onder de tien die expliciet duidelijk gemaakt hebben niets liever te willen dan een Go Go Hamster, moet je niet willen weten. Voor de meest hopeloze spullen is er eBay.
Voor de Christmas pudding is er, helaas, niks. Een pudding die geen pudding is maar een samenstelling van ingredienten die een jaar lang goed blijven en op je maag liggen als beton, daar is geen oplossing voor. Misschien dat de troepen er in Afghanistan nog wat mee kunnen.
