No fucking royalty

Het is met de voorzitter van het Lagerhuis een beetje zoals met Ringo Starr. Eens gevraagd of Starr de beste drummer ter wereld was, zei John Lennon: 'Hij is niet eens de beste drummer in The Beatles'. Speaker John Bercow ligt slecht in de Britse tweede kamer; maar in zijn eigen Conservatieve partij kunnen ze zijn bloed wel drinken. Nu wil ook de Britse parlementaire traditie dat de voorzitter boven de partijen staat. Maar Bercow zou er zo ver boven staan dat hij God kan aanraken. De speaker, zeggen de Tories, is arrogant en schijnhelig. Wat evenmin helpt is dat hij zijn baan te danken heeft aan Labour. Het zou verklaren waarom Bercow groffer is tegen Toryparlementariers dan tegen Labourkamerleden.

Enfin. Bercows stijl ergerde steeds meer mensen en vorige week liep het uit de hand. Mark Pritchard, een Conservatieve politicus en algemeen omschreven als zachtaardig (op dezelfde manier dat seriemoordenaars zachtaardig genoemd worden door de buren, nadat de politie de lijken uit de tuin heeft opgegraven) liep de voorzitter in de weg. Nou valt het niet mee om de speaker voor de voeten te lopen als hij op weg is naar de debating chamber; een proces dat dagelijks voltrokken wordt met alle 19de eeuwse nepceremonieel dat het paleis van Westminster daarvoor in huis heeft. Maar Pritchard zou de voortgang van de stoet gehinderd hebben. 'De hoffelijkheidsregels van dit parlement gebieden dat honourable members pas op de plaats maken als de voorzitter voorbijkomt', zei Bercow. En hij wees met uitgestrekte vinger naar Pritchard zodat iedereen wist dat hij het niet tegen de muren had. Waarop Pritchard (volgens een columnist zo'n bescheiden man 'dat zijn vrouw en kinderen niet eens weten wie hij is') riep: 'You are not fucking royalty, Mr Speaker'.

Sindsdien is het crisis. In ieder geval bij de parlementaire verslaggevers die huilen in hun columns dat humor en charme uit het parlement en trouwens uit het hele openbare Britse leven verdwenen zijn. En gelukkig maar, zou ik zeggen. Schrap de sirs en de madams, vergeet de right honourable ladies (en gentlemen), sta het parlement toe termen als leugenaar te gebruiken en je zult zien hoe dicht de Britse volksvertegenwoordigers plots bij hun kiezers staan.