27 juni 2011

Thatchers handtas

Het kabinet werd ermee in bedwang gehouden en buitenlandse regeringsleiders op afstand. Margaret Thatchers handtas is 'een even krachtig politiek symbool als de sigaar van Winston Churchill'. Zegt de woordvoerder van het veilinghuis Christie. natuurlijk zegt hij dat. Het zwarte exemplaar, merk Asprey, gaat vanavond onder de hamer. Het moet £ 100.000 opbrengen voor goede doelen. Lijkt veel, maar niet als je bedenkt dat een nieuwe Asprey gauw £ 13.000 kost.

In de jaren tachtig was Thatchers handtas het symbool van een machtige vrouw in een mannenwereld. In de glazen vitrine van het veilinghuis oogt de tas niet bijster indrukwekkend. Hij is zelfs, vergeleken met de huidige tassentrend, van nogal kinderachtige afmetingen. De Britse oud premier bezat trouwens minstens zes handtassen; allemaal donkerblauw of zwart en van hetzelfde no nonsense model.

Van een medewerker met wittte handschoenen mag ik het relikwie vasthouden en openmaken. Hij weegt nog niet de helft van mijn handtas. De voering is duidelijk nooit in aanraking geweest met kauwgom of een lekkende pen. En waar liet ze haar Elnet hairspray? Er was niks frivools aan Thatcher en dus ook niet aan haar handtassen. Ze waren gedeeltelijk draagbare archiefkast, gedeeltelijk teken van gezag. Een kabinetsvergadering ging van start als het ding op tafel stond. 'Waarom beginnen we niet?' vroeg eens een minister toen Thatcher even de kamer uitgelopen was. 'De tas staat er'.

Maar hij is niet helemaal leeg. Onderin houden twee sluitspelden zich verscholen. Ze zijn het onomstotelijke en misschien wel enige bewijs dat Thatcher, door bewonderaars vaak 'de enige man in de regering' genoemd, door en door vrouw was.

Buiten vraag ik een voorbijganger of hij £ 100.000 over heeft voor een tweedehandstas die vaag naar Thatcher ruikt. 'Is het de tas waarmee ze iemand in elkaar sloeg?', vraag hij. Je zou willen dat het waar was, maar het is een mythe dat de eerste vrouwelijke premier van Groot Brittannie ooit een medemens met een accesoire mishandelde. Ze zal er wel altijd van verdacht worden. Net zoals van de term handbagging, inmiddels opgenomen in de Oxford English Dictionary. Het staat voor koeieneren, bebazen en andere uitingen van assertief gedrag.

22 juni 2011

Einde van de moderne monarchie





Ah, het moderne gezicht van de Britse monarchie. Zij, prinses Kate, in een jurkje van Zara, kosten 60 euro (links). Hij, echtgenoot Wills, te druk met pilotenbaan om zijn 29ste verjaardag te vieren. En samen gelukkig op een boerderij in Wales waar ze zelf de pizza uit de oven halen en zich redden zonder een enkel stuks bediende. Het huwelijk en een paar extra titels zouden aan hun levensstijl a la Engelse middenklasse, niks veranderen. Totdat Buckingham Palace liet weten naar een huishoudster, butler en lakei te zoeken voor het nieuwe, Londense onderkomen van de twee.


Tot dat moment had het gewerkt. De koninklijke pr-machine had ons ervan overtuigd dat Kate en William van een ander slag royals waren. Minder hierarchisch, eigentijds en goedkoop in gebruik. In ieder geval lichtjaren verwijderd van Charles met zijn 150 personeelsleden, waaronder een lakei die de tandpasta voor hem uitknijpt. Of van Edward wiens butler achter de baas aan de wereld afreist met een strijkplank van 1 m 80 onder de arm. Nee, dan Kate. De hertogin van Cambridge had pas nog een winkelwagentje met w.c.papier door een supermarkt geduwd. Maar hoe lang nog?


Volgende week gaan ze naar Canada en de Verenigde Staten voor hun eerste, buitenlandse toernee. Behalve Kate's koffer met 45.000 euro aan kleren, gaat er zeven man personeel mee. OK, het is niks vergeleken met de karavaan waarmee Bono Californie binnen komt rijden. Of Charles en Camilla die op een vergelijkbare reis met niet minder dan zestien mensen toekonden, waaronder een kunstschilder die bij iedere stop zijn ezel uitklapte. Maar toch.


Dat Kate haar kapper meeneemt is te begrijpen. Haarstylisten zijn de nieuwe machthebbers, de celebs, de beste vrienden van de groten der aarde. Zij zijn een eerste noodzaak. Want wat heeft Kate aan een jurk van 3000 euro als haar rijke-meisjes-haar fout zit? Maar twee woordvoerders? En straks in Londen drie personeelsleden? Mensen die trouwens, als de geschiedenis ons iets geleerd heeft, van hele goede huizen moeten komen om de drang te weerstaan iedere avond hun herinneringen aan de laptop toe te vertrouwen in de hoop er later een bestseller uit te slepen?


Nee, Kate en William de Moderne Periode eindigde in juni 2011.


10 juni 2011

He's back and he's bad

En of ik hem gemist heb, dacht ik toen ik hem gisterochtend weer hoorde op de BBC. En later zag bij BBC Breakfast, Sky News, en de News Channel. Het solide zelfvertrouwen, de bijbelse oprechtheid, het gemak waarmee hij vragen beantwoordde, of liever omzeilde. De logica van zijn uitspraken, goed verwoord en met een illusie van diepgang die tegeltjeswijsheden nou weer net niet hebben.

Ach ja, Arabische Lente. Breek Blair de bek niet open. Niemand die de regio beter kent. Evolutie altijd beter dan revolutie natuurlijk. En leve de nieuwe burgervrijheden in Egypte. Hij klonk alsof hij het meende. Totdat je je herinnerde hoe hij Moebarak, toen het bloed al vloeide in Tharir Square, nog verdedigd had als 'enorm moedig en een power for good'.

Blair zelf staat, als afgezant van Het Kwartet in het Midden-Oosten, natuurlijk vooraan als het gaat om hervormingen in de regio. Daarom verdiende hij ook honderdduizenden met het adviseren van de koninklijke familie van Koeweit. En nog meer met het houden van spreekbeurten in de Golfstaten. Blair was ook de man die kolonel Khadaffi niet alleen verdedigde maar destijds uit zijn internationaal isolement trok, de vrije wereld in. Geen wonder dat een van de zonen van de Libische leider Blair zag 'als een persoonlijke vriend'.

Lang bleef hij trouwens niet in Londen. Geld was de reden dat hij er so wie so was. Om de pocketuitgave van zijn memoires te promoten. De Britse politiek is hij ontgroeid. Blair is een wereldleider. Of, als het moet, een Europese. 'Europa heeft een leider nodig', kopte The Times gister, boven een foto van de vroegere Labourpremier. Een rechtstreeks gekozen leider maar liefst. En drie keer raden wie de gebronsde jetsetter voor die funktie in gedachten heeft.