Het heeft op Zoon Nummer Twee, nog geen week woonachtig in Amsterdam, de meeste indruk gemaakt. Een oude man (een leeftijdscategorie voor iedereen boven de 35) betrok hem bij een gesprek in de metro. Over wateroverlast en noodweer, geloof ik. Hoe dan ook: het zou in Londen nooit, nooit, nooit gebeurd zijn, zegt de zoon. Middelbare Britten praten niet tegen jongeren die ze niet kennen. En zeker niet als ze van het mannelijk geslacht zijn. Lang voor de rellen waren tieners in Groot Brittannie al verdacht. Hoodies (jongens met capuchons) zijn de nieuwe lepralijders. Ze worden geweerd uit winkelketens en cafe's. En dus ga je ze ook ontwijken. Uit angst voor - ja voor wat eigenlijk, testosteroon gedreven explosies waarschijnlijk - mijdt je oogcontact met iedereen van puberale leeeftijd en daarboven. Je steekt de straat over als luidruchtige tieners de bushalte blokkeren. (Totdat je, vol ergernis omkijkend, in zo'n kudde je zoon en diens vrienden herkent).
15% van alle 16 - 24 jarigen (925.000) in Groot Brittannie hebben geen baan, zitten niet op school en volgen geen opleiding. 900 jongeren (kinderen onder de 17) worden iedere dag van school gestuurd. De Britten kunnen daar mee leven. Het zou in Nederland niet getolereerd worden, is de overtuiging van Zoon Nummer Twee.
Kortgeleden belde een Nederlandse vriendin. Ze woont toch al gauw de helft van haar leven hier. Ze is gehecht aan Groot Brittannie en de Britten, maar heeft toch besloten terug te gaan naar Nederland. Engeland is geen land om oud in te worden, zegt ze. Het is ook geen land jong in te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten