En of ik hem gemist heb, dacht ik toen ik hem gisterochtend weer hoorde op de BBC. En later zag bij BBC Breakfast, Sky News, en de News Channel. Het solide zelfvertrouwen, de bijbelse oprechtheid, het gemak waarmee hij vragen beantwoordde, of liever omzeilde. De logica van zijn uitspraken, goed verwoord en met een illusie van diepgang die tegeltjeswijsheden nou weer net niet hebben.Ach ja, Arabische Lente. Breek Blair de bek niet open. Niemand die de regio beter kent. Evolutie altijd beter dan revolutie natuurlijk. En leve de nieuwe burgervrijheden in Egypte. Hij klonk alsof hij het meende. Totdat je je herinnerde hoe hij Moebarak, toen het bloed al vloeide in Tharir Square, nog verdedigd had als 'enorm moedig en een power for good'.
Blair zelf staat, als afgezant van Het Kwartet in het Midden-Oosten, natuurlijk vooraan als het gaat om hervormingen in de regio. Daarom verdiende hij ook honderdduizenden met het adviseren van de koninklijke familie van Koeweit. En nog meer met het houden van spreekbeurten in de Golfstaten. Blair was ook de man die kolonel Khadaffi niet alleen verdedigde maar destijds uit zijn internationaal isolement trok, de vrije wereld in. Geen wonder dat een van de zonen van de Libische leider Blair zag 'als een persoonlijke vriend'.
Lang bleef hij trouwens niet in Londen. Geld was de reden dat hij er so wie so was. Om de pocketuitgave van zijn memoires te promoten. De Britse politiek is hij ontgroeid. Blair is een wereldleider. Of, als het moet, een Europese. 'Europa heeft een leider nodig', kopte The Times gister, boven een foto van de vroegere Labourpremier. Een rechtstreeks gekozen leider maar liefst. En drie keer raden wie de gebronsde jetsetter voor die funktie in gedachten heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten