Nog een keer WK

'Is dat nog steeds bezig?', vroeg een Britse vriend gister, 'dat WK?' Ik begrijp wat hij bedoelt. Ook volgens mij duren de kampioenschappen al jaren. Wat deden we voordat de gekte begon? Hoe leefden we toen? Er staat me iets bij van verkiezingen, economische crisis, failliete banken.

Voor de Engelsen is het al lang afgelopen. De voetbalvreugde die er is, wordt door andere nationaliteiten het land binnengebracht, zoals de Nederlandse, na de halve finale in Londens China Town (foto). Dat plezier is ons overigens van harte gegund. Er is, in dit land, alle begrip voor elftallen en hun supporters die zich laten gaan. Vooral als ze verloren hebben. Jammer, Ghana, volgende keer beter en wees vooral niet te hard voor jezelf, was de teneur in de Britse bladen. En er was veel bezorgde speculatie over de afgang van de Noord-Koreanen. Zouden ze, eenmaal terug in Pyongyang, wel lekker kunnen stappen? Want dat die spelers dat nodig hadden, kon iedereen zien.

Voor het Engelse elftal geldt het tegenovergestelde. Is dat Steven Gerrard die zijn vrouw in een restaurant op een lunch trakteert? Schande. En daar hebben we Frank Lampard met zijn vriendin, de televisiepresentator, aan een zwembad. En ze lachen! En wat doet Wayne Rooney met zijn gezin in de Cariben? Waaraan denken die mensen dat verdiend te hebben? De pers zou het nationaal elftal het liefst naar zo'n ruig bootcamp sturen in een Amerikaanse woestijn. U weet wel, die militaristische campings waar je in de open lucht slaapt, ook als de thermometer een nachtvorst aangeeft en iedere dag dezelfde maaltijden van een plastic bord eet. En waar het Engels elftal, na het dagelijks houthakken, verplicht wordt heel diep na te denken over wat ze het land hebben aangedaan. Minstens een jaar lang.