Ongelijke kansen.

Nederland, zegt Jongste Zoon altijd, 'is sooooooo middle class'. Hoe bedoel je, vraag ik dan? Nou, gewoon, zegt hij. Iedereen ziet er hetzelfde uit, woont in goed onderhouden huizen, gaat naar behoorlijke scholen. Jongste Zoon weet van de pieken en dalen van een doorsnee Engels bestaan. Zijn opleiding duurde dit jaar maar zeven maanden, in plaats van tien omdat het goedkoper is alles in twee trimesters te proppen. Zijn huisgenoten varieren van een Bengaalse Brit wiens huisraad, toen hij in september zijn kamer betrok, bestond uit een slaapzak, een bord, een lepel en de kleren die hij aan had en een vriend die vanaf zijn zesde 's lands betere kostscholen doorlopen had omdat zijn superrijke ouders doorgaans in Hong Kong verblijven.

Groot Brittannie is een van de ongelijkste landen ter wereld. Nou was het nooit makkelijk om, pakweg, rechter te worden. Maar als het twintig jaar geleden voor iemand uit een gewoon milieu dertig keer moeilijker was om rechter te worden dan voor iemand uit de middle class, dan is dat nu 64 keer moeilijker. Ik weet de exacte cijfers niet meer. De BBC rekende het gisteravond uit. Maar feit is dat meer dan de helft van alle betere banen naar kandidaten gaat die op particuliere scholen gezeten hebben. Waar overigens maar 7% van de Britten hun onderwijs geniet.

Er is sprake van een glazen plafond, zei een rapport hierover. Bijvoorbeeld: alleen afgestudeerde jongeren uit rijkere milieus kunnen het zich veroorloven om maanden stage te lopen, voor niks dus, bij de krant waar ze willen werken. En alleen zij hebben doorgaans ouders met connecties die hun kinderen die stages bezorgen.

En, moet ik bekennen, ik ben ook zo'n ouder. Ik heb mijn adresboekje nageplozen, vrienden en kennissen gecontacteerd met de bedoeling Jongste Zoon na zijn studie op gang te helpen. En daarmee dus de ongelijkheid in stand te houden.

Mister Three Per Cent

Het beste interview van de week. Maak er trouwens maar jaar van. Hoe Silvio Berlusconi, op zijn best genant, op zijn ergst onbekwaam en corrupt ervan langs kreeg. En niet natuurlijk van een bezoekende G8premier, of -president of Italiaanse journalist, maar van Sir Bob Geldof.

Een waarnemer vergeleek het gesprek tussen de twee heren met 'een bokswedstrijd'. Verschillende keren zou of de een of de ander op het punt gestaan hebben de kamer uit te stormen. Sint Bob, in zijn gedaante als ridder van Afrika, kwam Berlusconi tot de orde roepen. De Italiaanse premier had in 2005 hulp beloofd aan Afrika om die belofte vervolgens te negeren. Hieronder de hoogtepunten.

Geldof (met exemplaar van document in de hand): 'Hier staat de handtekening van een land en de eer van een man'.

Berlusconi:'Het spijt me. We hebben een fout gemaakt'.

Geldof:'Als Afrikanen het geld hadden produkten te kopen zouden er nu meer banen in Italie zijn'.

Berlusconi:'U heeft gelijk, als je een belofte doet moet je je er aan houden. We moeten onze achterstand inlopen. Het spijt me dat we de beloften niet zijn nagekomen. Maar er zijn zoveel andere dingen gebeurd. De crisis, de aardbeving. We leveren strijd met de oppositie en rechters die ons aanvallen'.

Geldof: 'Maar premier, dit is geen discussie over de media of justitie. We hebben het over arme mensen die zichzelf niet kunnen verdedigen'.

Berlusconi:'We zullen proberen u niet opnieuw teleur te stellen'.

Geldof:'Het is een kwestie van geloofwaardigheid. Politieke geloofwaardigheid. U riskeert Mr Three Percent te worden, de man die maar 3% van zijn beloftes waarmaakt'.

Klasse.

Wraakzucht

Flinke man, de Britse minister van justitie. Geconfronteerd met Ronnie Biggs, de hoogbejaarde overlevende van de Grote Treinroof, heeft minister Jack Straw besloten het slot op de tralies te houden en Biggs zijn verwachte vrijheid niet terug te geven. Kwestie van principe, schijnt. Biggs had geen berouw betoond voor de treinroof, noch voor zijn spectaculaire ontsnapping uit de gevangenis in 1965.



In feite heeft Biggs het Britse gezag altijd geirriteerd. Niet alleen omdat hij het te snel af was, maar omdat het Britse publiek hem bleef zien als een volksheld. De bureaucratische wraakzucht begon al toen de treinovervallers absurd lange gevangenisstraffen kregen. 'Betekent dit dat de diefstal van bankbrieven erger is dan moord?' vroeg de Daily Mail destijds. In 2001 kwam Biggs, met heimwee en zonder een cent te makken, terug uit Rio de Janeiro, waar hij naar toe gevlucht was. Hij wilde zijn laatste jaren in Engeland slijten. Hij werd natuurlijk meteen in de boeien geslagen en afgevoerd naar het gevang. Daar behoorde hij de rest van zijn 30jarige straf uit te zitten.



De gevangenisautoriteiten schijnen op zijn vrijlating hebben aangedrongen. Biggs zou niet langer een gevaar voor de samenleving zijn. Dat is je geraden. De man is 79, wordt inwendig gevoed en kan alleen via een letterbord communiceren omdat hij niet langer praten kan. Maar om een stervende man zijn vrijheid terug te geven levert minder stoere krantenkoppen op, dan om hem vast te houden.