24 januari 2014

De Queen moet aftreden. Nu.



De Britse royals hebben duobanen ontdekt. De persteams van de Queen (87) en prins Charles (65) gaan fuseren. De verhuizing van de voorlichters uit Team Charles naar Buckingham Palace, zo’n 200 meter verderop, is van meer dan symbolisch belang. Het is voor het eerst dat de Britse majesteit een arbeidsonderdeel permanent afstaat aan de eeuwige kroonprins. Het is een slechte zet. 

De Britse majesteit gelooft niet in aftreden. Niet sinds haar oom in 1936 met zijn vertrek het voortbestaan van het Huis van Windsor op de tocht zette. Nog voordat ze koningin werd, op haar 21ste, beloofde Elizabeth plechtig haar leven in dienst te stellen van haar onderdanen. En ze meende het. Letterlijk. Abdiceren is voor koningshuizen uit de lagere liga’s. Niet voor monarchen die behalve vorstin van het Verenigd Koninkrijk, ook nog eens staatshoofd zijn van vijftien Gemenebestlanden. Elizabeth zal regeren tot ze van de troon valt. En dat is jammer.

Want als er ooit een moment was om afscheid te nemen, is het nu. De royals hebben zich met glans herstelt van de ellendige jaren tachtig en negentig waarin ze uitblonken in schandalen en echtscheidingen. Gedurende tenminste een decennium waren de Windsors de meest ontwrichte familie van het land. 1992, zou  Her Maj later zeggen, was ‘mijn annus horribilis’. Sindsdien werd ‘de Firma’ veel schandaalbestendiger en is volgens sommigen zelfs verantwoordelijk voor de succesvolste come-back sinds Lazarus. 

Zou Elizabeth nu afscheid nemen, dan zou ze dat doen in de wetenschap dat zij zelden meer gerespecteerd en bewonderd is. (Populair in de volkse zin van het woord is ze nooit geweest). Het enthousiasme waarmee de Britten deelnamen aan de festiviteiten rond haar 60-jarig jubileum in 2012 sprak voor zich. Het voortbestaan van de Britse troon lijkt verzekerd. Na Charles (en niemand in de Britse geschiedenis die langer wachtte op de troonsbestijging) staan een zoon en kleinzoon in de wacht. Dankzij William en Kate zijn de Britse royals übercelebs en de enige koninklijke familie ter wereld die er echt toe doet. Zelfs de haat jegens Charles’ echtgenote Camilla Parker-Bowles, is omgeslagen in kalme onverschilligheid. 


Kortom: het zijn zeldzame mooie tijden voor het Britse vorstenhuis. Tijden die, zoals zijn duizendjarige geschiedenis leert, doorgaans niet lang duren. Er zit veel meer risico aan aanblijven dan aan aftreden. Ga, majesteit, nu.

8 januari 2014

Een wet die alles verbiedt

Eindelijk, schreef de Guardian, eindelijk een wet die alles wat iedereen doet verbiedt. Overdreven, natuurlijk, want zover is het nog niet. Het gaat slechts om een wetsvoorstel. Maar de rest klopt aardig. Onder ipnas (injunction to prevent nuisance and annoyance) is uitademen zo ongeveer het enige wat je op openbare plekken in Engeland en Wales mag doen, zonder gevaar voor arrestatie.

Als die wet er komt (en ze heeft tweederde van de parlementaire procedure al afgelegd) dan kunnen medeburgers die ergerlijk zijn, storend of gewoon vervelend rekenen op een taakstraf of straatverbod.  Dus muzikanten, hangjongeren, mensen die op warme zomerdagen buiten de kroeg staan. De man die met dat bord door Oxford Street loopt om de wereld te waarschuwen dat ze straks vergaat. Koortjes die kerstliedjes zingen. Mensen, kortom, die niets crimineels doen, maar zich niet houden aan de sociale etiquette. Ongevaarlijke gekken. Daklozen. Maar vooral jongeren. Want u dacht toch niet dat die wet bedoeld was voor degenen die bij de uitverkoop op de stoep van Harrods staan te dringen? Waar ik me trouwens behoorlijk aan erger. Of voor het operagebouw en het theater?

Tot nu toe werd sociale overlast afgestraft met asbos (antisocial behaviour orders). Die gaan al veel verder dan de meeste Britten zich realiseren. Asbos zijn gebruikt tegen prostituees die een condoom op zak hadden, dakloze alcoholisten bij een gaarkeuken, demonstranten bij het Olympisch dorp, jongens met een voetbal. Politie mag, onder die wet, haar eigen strafmaat bepalen. Taakstraf voor de een, straatverbod voor de ander.

De helft van degenen met een asbos, houdt zich er niet aan. Onder de nieuwe regels gaat daar  mee afgerekend worden. Op weigerachtigheid een ipnas na te leven, zal een gevangenisstraf van twee jaar komen staan. Dus: zonder in een rechtbank berecht te zijn voor een overtreding kun je alsnog achter slot en grendel komen zitten. Pyongyang, ontvangt u mij?

En het tragische is niet dat de kans redelijk groot is dat ipnas wet wordt, maar de landelijke onverschilligheid. Behalve beroepshalve geïnteresseerden als mensenrechtenorganisaties en juristen, is maar een enkele Brit bekend met wat hem boven het hoofd hangt.