22 juli 2009

Ongelijke kansen.

Nederland, zegt Jongste Zoon altijd, 'is sooooooo middle class'. Hoe bedoel je, vraag ik dan? Nou, gewoon, zegt hij. Iedereen ziet er hetzelfde uit, woont in goed onderhouden huizen, gaat naar behoorlijke scholen. Jongste Zoon weet van de pieken en dalen van een doorsnee Engels bestaan. Zijn opleiding duurde dit jaar maar zeven maanden, in plaats van tien omdat het goedkoper is alles in twee trimesters te proppen. Zijn huisgenoten varieren van een Bengaalse Brit wiens huisraad, toen hij in september zijn kamer betrok, bestond uit een slaapzak, een bord, een lepel en de kleren die hij aan had en een vriend die vanaf zijn zesde 's lands betere kostscholen doorlopen had omdat zijn superrijke ouders doorgaans in Hong Kong verblijven.

Groot Brittannie is een van de ongelijkste landen ter wereld. Nou was het nooit makkelijk om, pakweg, rechter te worden. Maar als het twintig jaar geleden voor iemand uit een gewoon milieu dertig keer moeilijker was om rechter te worden dan voor iemand uit de middle class, dan is dat nu 64 keer moeilijker. Ik weet de exacte cijfers niet meer. De BBC rekende het gisteravond uit. Maar feit is dat meer dan de helft van alle betere banen naar kandidaten gaat die op particuliere scholen gezeten hebben. Waar overigens maar 7% van de Britten hun onderwijs geniet.

Er is sprake van een glazen plafond, zei een rapport hierover. Bijvoorbeeld: alleen afgestudeerde jongeren uit rijkere milieus kunnen het zich veroorloven om maanden stage te lopen, voor niks dus, bij de krant waar ze willen werken. En alleen zij hebben doorgaans ouders met connecties die hun kinderen die stages bezorgen.

En, moet ik bekennen, ik ben ook zo'n ouder. Ik heb mijn adresboekje nageplozen, vrienden en kennissen gecontacteerd met de bedoeling Jongste Zoon na zijn studie op gang te helpen. En daarmee dus de ongelijkheid in stand te houden.