30 december 2009

Kip met jam.

En net als je denkt het overleefd te hebben, de loge's de deur uit zijn en je je op de bank overlevert aan de laatste 12 mince pies van Marks & Spencer, is er altijd weer die kalkoen. Het is het meest overschatte onderdeel van an English Xmas. En het meest hardnekkige. Want gegarandeerd dat je tot hemelvaart kalkoencurry eet. En als het zo heerlijk is, zoals mijn gezin beweert, waarom eten we het alleen maar die ene keer in het jaar? Waarom staat kalkoen al die andere dagen op niemands verlanglijst? 'Het is gewoon de zondagse versie van kip', bevestigt een Britse vriendin aan de telefoon. Kalkoen met preiselberen, zucht ik. 'Kip met jam', zegt ze.

Volgens de Mental Health Foundation vindt 46% van Britse vrouwen de feestdagen 'stressful'. Wat is er mis met de andere 54%? Ik moest eraan denken toen ik mijn nieuwe sprankelende servetringen, bestemd voor de twaalf bijpassende servetten die ik nergens kon vinden, op de badkamer tegenkwam.

Ik ben in mijn huis in een minderheid van een. Een roepende in de (natte) sneeuw als het gaat om een kalkoenloze kerst en houd me dus met andere dingen bezig. Mijn talent ligt in het recyclen van ongewenste kerstcadeaus. Zeepjes van de Bodyshop, een verdacht uitziende fles uit Bulgarije, verkeerd soort lingerie; alles komt aan een bestemming. Of je daar de ontvangers gelukkig meemaakt, vooral die van onder de tien die expliciet duidelijk gemaakt hebben niets liever te willen dan een Go Go Hamster, moet je niet willen weten. Voor de meest hopeloze spullen is er eBay.

Voor de Christmas pudding is er, helaas, niks. Een pudding die geen pudding is maar een samenstelling van ingredienten die een jaar lang goed blijven en op je maag liggen als beton, daar is geen oplossing voor. Misschien dat de troepen er in Afghanistan nog wat mee kunnen.

18 december 2009

Britse kerst. Hoop over ervaring.

Emine Saner is een redelijk verstandige journalist die voor een redelijk verstandige krant werkt (the Guardian). Vorige week schreef ze hoe ze zich eens op kerstavond zo had opgewonden over de op handen zijnde festiviteiten, dat ze ervan had moeten overgeven. Ze was toen 25.

Voor een Britse kerst zijn behalve stalen zenuwen een lange adem nodig. De voorbereidingen voor de festive season beginnen kort na Pasen. Tegen de zomervakantie moet je je positie bepaald hebben. Of je stort je in het kerstfundamentalisme, of je haakt af. De tussenweg is voor losers. Hoewel sommige media jaarlijks de spot met hem drijven koestert de natie een diep respect voor Andy Park, de Osama bin Laden van de kerstfanatici. Park, woonachtig in het graafschap Wiltshire, beweert iedere dag sinds 1994 kerstmis gevierd te hebben. Iedere dag christmas crackers bij de spruiten en iedere dag do they know it's christmas uit de speaker.

Saner begint, zegt ze, medio oktober in de stemming te komen. De avond voor de 25ste kan ze niet slapen. Nooit.

Het landelijk aftellen begint ergens in de eerste week van november. Nog zoveel winkeldagen voor kerstmis. Alleen gedetineerden vinken zo hun tijd af, zegt cabaretier Shazia Mirza. Maar vanaf dat moment gaat er landelijk een knop om. Miljoenen Britten beginnen, als wildebeesten in de Serengeti, aan hun jaarlijkse trek. Ze leggen duizenden kilometers af en staan uren in de rij voor cadeaus van 390 euro; het bedrag dat de gemiddelde Brit aan inkopen onder de kerstboom legt. Ze ondergaan het ritueel in de volle wetenschap dat vaak nog dezelfde avond de cd van Radiohead op eBay gedumpt wordt en dat ze dezelfde nacht nog met thermosfles en slaapzak op de stoep van Marks & Spencer zullen liggen vanwege de plasmaschermen die met ingang van tweede kerstdag met 75% zijn gereduceerd. Iemand heeft kerstmis een feest van consumentenonanisme genoemd; shoppers doen het eigenlijk alleen maar voor zichzelf.

De Britten doen niet aan religie (Tony Blair uitgezonderd). Kerstmis is een tijd van feesten en familie. In die volgorde. Britten hebben eind december evenveel recht om uit hun dak te gaan als een bankier op zijn bonus van £ 7 miljoen. Met zoveel op het spel zijn de ruzies navenant. Als de discussie over het soort boom beslecht is (nep of echt), doemt de vraag: hoe tuigen we hem op. Minimalistisch? Of in de stijl van Las Vegas? Houden we het bij die ene verlichte slee op het dak of moet er een rendier bij?Vallen we in slaap voor de kerstboodschap van de majesteit of voor de alternatieve van Ahmedinejad (Channel 4 in 2008)? Wordt het gans of kalkoen? Het laatste is de moeder aller disputen. Het is het huishoudelijk equivalent van de D-Day landingen. Het is ook een puur theoretische discussie, want natuurlijk wordt het kalkoen en natuurlijk wordt het er een die zo groot is dat hij recht heeft op zijn eigen paspoort. Of in ieder geval groter is dan de oven.

Kertsmis is de belangrijkste dag in de Britse kalender. Er is niets wat zo hartstochtelijk en buitenproportioneel gevierd wordt. Alles wordt eraan afgemeten. De omzet van de middenstand, de kijkcijfers, de nummer een hit, de weddenschappen bij de gokwinkels (wel dan geen witte kerst). En altijd is het alsof het voor het eerst beleefd wordt. Het is de triomf van hoop over ervaring.

15 december 2009

McDonalds en wereldvrede

Via de Britse pers bereikt ons nieuw bewijs van de macht van voedsel. Eten, blijkt, is het onterecht verwaarloosde element bij vredesoverleg. Het is wat tegenstanders samenbrengt. Het is het verschil tussen oorlog en vrede. En hoe slechter het menu, des te groter de kans op een akkoord.

Volgens the Economist begonnen Israelische en Syrische onderhandelaars pas met elkaar te praten toen beide partijen houmous geserveerd kregen door hun Amerikaanse gastheer en beide de kwaliteit van de beige hap beoordeelden als nauwelijks geschikt voor menselijke consumptie. Tony Blair, let op. Want Zalman Shoval, de vroegere Israelische ambassadeur in Washington, herinnert zich een vergelijkbaar incident. De koele stemming tussen de Israelische delegatie en de Jordaans-Palestjnse, steeg naar mediterrane hoogte zodra de 'gebruikelijke Amerikaanse koffiekar werd binnengereden', herinnert de oud ambassadeur zich. Nadat beide partijen 'de onsmakelijke drank geproefd hadden die in Amerika voor koffie doorgaat, merkte ik op: 'Vinden jullie deze koffie niet vreselijk?'' De Jordaniers konden dat enkel beamen en 'vanaf dat moment begonnen de onderhandelingen die uiteindelijk uitliepen op het Israelisch-Jordaans vredesverdrag'.

De Guardian suggereert 'dat als discussies gehouden zouden worden in de McDonalds op Marble Arch het hele gedoe in het Midden-Oosten zo is opgelost'.

1 december 2009

Eindelijk een primeur (misschien)

Of ik mijn iPhone mee mag nemen de operatiezaal in? De verpleegkundige ziet er geen heil in. Het lijkt haar vanuit hygienisch oogpunt geen goed idee. En daar is niks tegenin te brengen. Hygiene is, sinds kort, in Britse ziekenhuizen een obsessie. Ware het altijd een obsessie geweest, dan was de ziekenhuisvirusepidemie nooit zo uit de hand gelopen. (Twee jaar geleden overleden 9000 Britten aan de gevolgen van het hardnekkigste MRSAvirus).

Ik lig plaatselijk verdoofd te wachten op de meest onsexy operatie die er is: de verwijdering van een voetknobbel. Op de afdeling hangt om de paar meter een flacon met ontsmettingszeep. Plakkaten manen patienten, personeel en bezoekers er gebruik van te maken. Wat nog niet de helft, volgens mijn totaal onwetenschappelijk onderzoekje, doet.

Het is niet dat ik geen moment zonder mobiele telefoon kan, maar ik ben ineens erg gehecht aan de muziek die erop staat. Om het gezaag en geboor van de operatie straks niet te horen, heb ik mijn gsm volgeladen met hardrock. Ik had eerder gevraagd om een roesje, maar dat schijnt niet op het menu te staan. Van patienten wordt verwacht dat ze hun eigen afleiding regelen. 'Neem die telefoon maar mee, hoor', zegt de chirurg als ze voorbij loopt. 'Dat doen er zoveel'.

Halverwege de procedure stap ik, zuiver metaforisch natuurlijk, over van Guns'nRoses naar Lily Allen. Aan het voeteneind steekt de chirurg een boor in mijn voet. 'We zijn er bijna, hoor'. Ha! Er zijn van die ervaringen die je op slag wil delen en dit is er zo een. Is het een primeur, te twitteren terwijl er in je grote teen gehakt wordt? Volgens mij wel, zegt de verpleger. In ieder geval wel, denkt hij, voor het West Middlesex Hospital. Euforie! Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een primeur, maakt niet uit hoe klein, had. Het moet jaren geleden zijn. Als ik terug op de zaal lig komt hij nog even kijken. 'Wat is twitter eigenlijk?'

15 november 2009

Gordon Brown.Huilen of lachen?

Ik weet niet wat erger is. Dat je opponenten medelijden met je hebben, of dat ze om je lachen. Een week geleden hing er, weliswaar vermengd met de stank van verlies, nog iets van respect over de Britse regeringsleider. Nu wordt Gordon Brown, het Beest van Downing Street, zielig gevonden.

Het begon met een handgeschreven brief aan Jacqui Janes, wiens zoon was omgekomen in Irak. Janes had hem niet eens uitgelezen. De naam van haar zoon was verkeerd gespeld, er zaten nog meer spelfouten in en het handschrift was nauwelijks te lezen. De Sun, voor wie politieke verslaggeverij een afgeleide vorm van blood sport is, bespotte over vele pagina's de 'haastig geschreven belediging'. Brown belde Janis om de zaak uit te leggen. De Sun publiceerde het ongemakkelijke telefoongesprek. Andere kranten was opgevallen dat Brown vergeten was het hoofd te buigen tijdens de ceremonie op dodenherdenkingsdag. En hadden wij hem al zien joggen? In die foute broek en met dat transpirerende gezicht in de kleur van een ongepelde garnaal?

De anti Browncampagne van 's lands meest aandachtzoekende, agressieve krant had een averechts effect. Want je kunt veel van Brown zeggen, dat hij arrogant is, chaotisch, besluiteloos, achterbaks, driftig en samenzweerderig; zijn bedoeling was oprecht was en de brief zat vol medeleven. Bovendien: halve intellectuelen hebben bijna per definitie onleesbare handschriften. Afgezien nog dat hij in een oog blind is. Tegen het weekeinde was Brown praktisch verdronken in de golf van nationale sympathie.

Een Romeinse keizer zei ooit:'Ik vind het niet erg als ze me haten, zolang ze me maar vrezen'. Ridiculisering is waar Downing Street het bangst voor is. Mensen stemmen niet op iemand waar ze om lachen. Vraag maar aan oud premier John Major. Iemand karakteriseerde Major ooit als een man die zijn overhemd in zijn onderbroek stopt. Het was een imago dat hij tot aan de vernederende verkiezingsnederlaag van 1997 met zich meedroeg.

Brown doet me denken aan een andere partijleider. Michael Foot was ook een Labourleider die geen goed kon doen. Er was of medelijden of hoongelach. Alles wat hij deed was verkeerd. Het satirische blad Private Eye drukte ooit een afbeelding af van Foot die een oudere man uit de weg trekt van een aanstormende trein. Het onderschrift luidde: 'Foot valt bejaarde in de rug aan'.

9 november 2009

Voetbal

Zaterdag speelt Brentford (eerste divisie) tegen Millwall. Zal u een zorg zijn, maar Brentford is toevallig wel mijn plaatselijke elftal. 'Waarom kom je nooit meer kijken?' vroeg vorige week een vriend. Tja. Het ligt niet aan de spelers, tenminste niet altijd, maar het zijn de supporters. Of liever: het clublied. Welke idioot heeft bedacht dat Hey Jude bij uitstek geschikt was als voetballied? Alsof er geen betere zijn. Je kunt boeken vullen (is ook gedaan) met scherpe, geestige en zelfs ontroerende Engelse voetbalsongs. Hieronder een paar van mijn favoriete.

'We'll score again, don't know where, don't know when, but I know we'll score again some sunny day' (gezongen door supporters van Carlisle United nadat de club aan vijf wedstrijden maar een doelpunt overgehouden had). Er is volgens mij ook geen club te vinden die Guantanamera met rust kan laten. 'Come in a taxi, you must have come in a taxi, come in a taxi, you must have come in a taxi', zongen Birminghamsupporters ooit tegen de paar aanhangers van Sunderland die de moeite genomen hadden op te komen dagen. Of 'You're just a fat Eddie Murphy' , tegen Jimmy Floyd Hasselbaink. Engelandfans die weigerden zich te laten intimideren door de Fransen en hun hoofdstad, gebruikten dezelfde deun om er de Eifeltoren mee af te doen: 'It's just a big fucking pylon'.

Geen stereotypering is teveel voor de Koreaanse speler Park Ji Sung. 'He shoots, he scores, he eats his labradors'. Of, met behulp van Lord of the Dance: 'Park, Park wherever you may be, you eat dogs in your own country, but it could be worse, you could be scouse (inwoner van Liverpool), eating rats in your council house'. Gezongen uiteraard door fans van Manchester United. Die je in Liverpool ook kunt horen met: 'Your mother is your sister, your father is your brother, you like to shag each other, the Chester Family' (meolodie The Addams Family).

Het merkwaardigste wat ik hoorde roepen was bij een wedstrijd die Brentford speelde tegen een elftal uit het westen: 'We know you're really Welsh, we know you're really Welsh'. Maar zaterdag dus tegen het Oost-Londense Millwall. Een club met de reputatie van de stoottroepen van Genghis Khan: hard, nietsontziend en in bezit van de charme van een openbaar toilet. Slogan: 'nobody likes us, nobody likes us, nobody likes us but we don't care'.

25 oktober 2009

Naastenliefde

Vrouwen en georganiseerde godsdienst. Een onwerkbare combinatie. Als ze in naam van de godsdienst al niet worden gestenigd dan worden ze niet voor vol aangezien. Mogen we een gedempt hoera horen voor de Engelse staatskerk? Bij deze verlichte branch van het christendom mogen vrouwen tenminste voor spek en bonen meedoen. Werden ze vroeger op de brandstapel gegooid, sinds kort kunnen ze tot priester worden gewijd. Dat ging natuurlijk niet vanzelf. Veel mannelijke priesters hadden grote bezwaren. En nog. Ze dreigen, zeuren, treiteren als tweejarigen die niet bij het vak met de Chocoprinsen kunnen. Het kost Anglikaanse bisschoppen de grootste moeite de kerk bij elkaar te houden.

En wie komt nu temidden van deze superdelicate situatie een bom onder de Britse kazuifels gooien? Paus Benedictus verkondigde vorige week doodleuk dat Anglikanen die niet meer tegen vrouwelijke priesters konden, welkom zijn in zijn kerk. Hij moedigde duizend conservatieve Anglikanen aan om over te lopen. En daarmee de Engelse staatskerk van binnen uit te hollen. Het vaticaan heeft, zoals de Guardian schreef, zijn katholieke tanks op het Anglikaanse gazon geparkeerd.

God's vertegenwoordiger in Rome is er zo op gebeten de Anglikaanse oppositie om te brengen dat zelfs gehuwde priesters welkom zijn. Als ze maar afstand doen van de notie van gelijkheid, vrije wil, individuele rechten en accepteren dat condooms de verspreiding van aids niet kunnen tegenhouden, dat Maria maagd was toen ze beviel en dat vrouwen nooit en te nimmer een mis kunnen opdragen.

Nou verkeren de Anglikaanse kerk en de katholieke al eeuwen in staat van oorlog, soms letterlijk. Maar volgens Canterbury was er al lang sprake van ontdooiing en zelfs van toenadering. Ha! Dat je echt denkt dat als Rome spreekt van het samenbrengen van alle christenen (inclusief ontkenners van de Holocaust) dat ze dan de Engelse staatskerk met rust laat. Dat je ervan uitgaat dat katholieke naastenliefde tot gene zijde van Het Kanaal strekt. Dat je er zo naast kan zitten.

20 oktober 2009

De jurk van SamCam


Kun je als je licht aristocratisch bent, miljoenen op de bank hebt toch vrouw van het volk zijn? Zonder Diana Spencer te heten? Oh yes you can. Samantha Cameron, vrouw van David die volgend jaar premier hoopt te zijn, maakte de overgang zonder er een druppel blauw bloed voor te vergieten.

Om in Engeland aangemerkt te worden als een-van-ons heb je maar twee ingredienten nodig. Een jurk van Marks & Spencer van 72 euro en een leger fotografen. SamCam droeg het kledingstuk op het moment supreme van het Conservatieve partijcongres. Het was voldoende. Ze hoefde verder alleen de hand vast te houden van '100% ambitie' Dave. Dat de grijze schoenen (33 euro) van Zara kwamen en dat ze een enkeltatoeage heeft die duidt op een spannender verleden dan dat van de doorsnee, blauwgrijsgespoelde Torydame helpt. Maar de jurk gaf de doorslag.


In haar gewone leven draagt glamorous Samantha Cameron ontwerpjurken met bijbehorende handtassen. Als onderdeel van Team Cameron behoort ze echter de gang naar haar dichtstbijzijnde M&S op de tast te kunnen vinden. En die, blijkt nu, naar de bestuurskamer van de winkelketen. Want het kledingstuk waar Cameron haar oog op had laten vallen was al maanden uitverkocht. Toen de grijs-met-witte-stippenjurk in het voorjaar uitkwam werd er iedere vier minuten een van verkocht. Het was een van bestverkochte artikelen ooit in de honderdennogwatjarige geschiedenis van Marks&Sparks.

Maar hoe gaat dat als je die jurk perse wilt? Als je Cameron heet schakel je topman Sir Stuart Rose in en die verordonneert een zoektocht in alle 600 M&Swinkels naar het begeerde nummer. Uiteindelijk werd er een gevonden. In een maat 40, terwijl GlamSamCam 36 is. Een patronenmaakster werd erbij gehaald om het ding in te nemen en een vrouw van het volk was geboren.

2 oktober 2009

kleerkasten met sleutels

Maandag is het de beurt van de Conservatieven. De Tories zijn de hekkensluiters van het congresseizoen. Naar goed Brits gebruik worden die partijcongressen altijd in het najaar gehouden en doorgaans in een badplaats die begint met een B. De LibDems waren dit jaar in Brighton. Hoewel ze geen badplaats nodig hebben, volgens critici. De LibDems zouden klein genoeg zijn om hun jaarbijeenkomst in een telefooncel te houden. Labour was in Bournemouth. En de Tories gaan naar het stadse, geindustrialiseerde, strandloze Manchester.

Ik zal de congresserende Tories missen. En vooral larger than life, politiek niet correcte randfiguren als Nicholas Soames (foto). Soames is een kleinzoon van Winston Churchill en een goede vriend van prins Charles. Hij is het prototype van een ongerestaureerde Tory. De 'eenmans vleesberg' is een bon vivant zoals ze niet meer gemaakt worden. Soames' wortels zitten diep in het Engelse huntin'-fishin'-shootin' milieu . Een klasseloze samenleving is aan hem niet besteed. Hij sprak Labourparlementarier John Prescott, die ooit op cruises geoberd had, eens aan met: 'Giovanni, een gin & tonic graag en vraag mijn vriend hier ook even wat hij wil bestellen'.

Dat Soames lang Engelands meest seksistische parlementarier was, is iets wat je zo aanneemt. Of hij die reputatie nog steeds heeft weet ik niet. Ik weet wel dat om hem manieren bij te brengen vrouwelijke kamerleden 'klik, klik' riepen als hij in de buurt kwam. Dit naar aanleiding van een uitspraak van een ex vriendin van hem. Zij vergeleek vrijen met Soames eens met verpletterd worden door een omgevallen kleerkast 'waar de sleutel uitsteekt'.

19 september 2009

Twiggy's nachtcreme



Twiggy is vandaag 60. En omdat ze een nationaal instituut is zullen we dat weten ook. Een 'retrospective' in de National Portrait Gallery en volop aandacht in de nationale media.

Ik heb haar nooit gesproken. Een keer diende ik een verzoek in voor een interview voor een of ander maandblad, maar ze had geen zin in 'a well read and respected Dutch magazine'. Toen ik mijn man nog niet zo lang geleden op een feest - iets te lang - met een drukke, goedlachse blonde zag praten, had ik waarschijnlijk mijn slag moeten slaan. Maar het enige wat ik echt van haar wilde weten was wat voor vochtinbrengende creme ze gebruikte.

Ik had ooit hetzelfde met Bianca Jagger. Ook een vrouw van een zekere leeftijd met een perfecte huid en jukbeenderen waar je kaas mee kan snijden. Jagger had gesproken op een of andere manifestatie in Londen. Iets met kinderarbeid in ontwikkelingslanden. Of een anti-oorlogdemonstratie. Ik vroeg netjes hoe ze dacht de VN te beinvloeden en wat voor indruk haar campagne op de wereldpolitiek had, maar mijn grootste belangstelling lag toch bij die nachtcreme. En ligt daar nog steeds.

18 september 2009

De foto van Gerry Adams

Leuke anekdote van Gerry Adams, ooit IRAbommengooier, later vredesarchitect en nu internationaal gerespecteerd bijna-staatsman.

Niet lang nadat de foto's vrijkwamen van de mishandelingen in de Iraakse gevangenis Abu Graib, schreef Adams een artikel met de vraag: waar is mijn foto? 'Ik was in elkaar geslagen door Britse soldaten', vertelde Adams tegen de Independent. 'Die soldaten namen foto's van ons, als trofeeen. Dus ergens in het museum van het Britse leger, of in het hoofdkwartier van een regiment, of bovenop iemands kast, in een schoenendoos, ligt een foto van mij. Een paar dagen nadat ik daarover schreef, stapte ik in een lift in Stormont (Noord-Ierlands parlementsgebouw). Een Brit stapte na mij naar binnen. We waren de enigen. Ik knikte naar hem en hij zei: je herkent me niet, he? Ik zei van niet. Hij zei: je moet weten dat ik een van de soldaten was die jou destijds sloeg. Ik keek hem aan en zei na een poosje: beloof je dat je dat nooit meer zult doen? We hebben handen geschud en er om gelachen'.

Ahhhh. Verhalen van verzoening. Daar kunnen we nooit genoeg van krijgen.

12 september 2009

perfecte pasvorm

Ik zie dat Marks & Spencer (onberispelijk Brits instituut) opnieuw een campagne begonnen is om vrouwen aan de juiste maat bh te helpen. 85% van alle vrouwen in Groot Brittannie loopt rond met een bh van de foute afmetingen. Aldus M&S. En dat is erg. Niet in de zin dat er oorlogen van komen, maar je kan er een pijnlijke rug aan overhouden.

Een jaar of drie geleden bekommerde de zaak zich hier ook al over. Het waarschuwde in een landelijke reclamecampagne voor de gevolgen van slecht passende b.h.'s. En het haalde, beleefd maar voelbaar, uit naar de onverschilligheid waarmee vrouwen in het Britse hun ondergoed aanschaffen. Nee, dan de Fransen. Francaises vallen niet voor een bh omdat hij pistachio is of weelderig voorgevormd, maar vanwege 'het element van de ondersteuning'. En dat krijg je alleen als ie goed zit.

Marks & Spencer raadde het vrouwelijke deel der natie aan zich in zijn plaatselijke M&S een nieuwe bh te laten aanmeten. Met behulp van winkelpersoneel dat speciaal daarvoor was opgeleid. In 'mijn' M&S was dat een vrouw op leeftijd met koude handen. Ze was het met me eens dat het model dat ik had uitgezocht niet geweldig zat. De coups waren te groot. 'Ik zou daar geen probleem van maken', zei de verkoopster, die namens het bedrijf de helft van het land aan een beter postuur ging helpen, 'ik zou er gewoon een paar tissues in doen'.

Begrijpelijk, lijkt me, dat drie jaar later 85% nog immer op zoek is naar de juiste pasvorm.

7 september 2009

Schrijf eens een boek

Nederlandse collega's en vrienden hadden het regelmatig gezegd. Als ik hen meenam naar een wijk met absurde huizenprijzen, een markt in de East-End of een nieuwe gallerie waren ze vaak enthousiast (of beleefd genoeg) om na afloop te suggereren dat ik 'toch eens iets moest doen' met die wandelingen. Publiceren bijvoorbeeld.

Werkdruk voorkwam dat dat een serieuze optie werd. Maar het voorkwam niet dat de notie van een boek ergens in het onderbewustzijn bleef hangen. Ik merkte dat als ik door Londen liep ik buurten testte op hun levensvatbaarheid als wandelroute. Een Nederlandse vriendin, tevens toeristengids, vertelde wel eens over de onevenredig grote belangstelling van niet-Britten voor de plekken waar Diana gewoond, geshopt, gegeten en uitgehuild had. 'Het enige wat ze willen zien is Diana's Londen'. Dat zette pas echt aan het denken.

Kensington is een wijk die ik redelijk goed ken. Als ik praktisch blindelings Diana's Londen kon uitstippelen en die route kon koppelen aan mijn ervaringen met de Dynastie van Di, dan moest dat ook te doen zijn met Westminster (Politiek Londen), Notting Hill (Chic en shabby Londen), De City (Financieel Londen) en nog wat. Hoeveel? 'Schrijf maar lekker uit', zei de uitgever. En hou het persoonlijk, verhalend, informeel.

Eind 2006 had ik afscheid genomen van de NOS. En van 65% van mijn werkzaamheden en inkomsten. Een verzoek van uitgeverij Atlas voor een boek zou geen geld opleveren (daar moet je vanuit gaan) maar me wel van de straat houden.

Er zijn correspondenten die zich verheugen op zo'n kans. Zij zijn vaak gezegend met een temperament dat zich leent voor langdurende klussen van beschouwende aard. Vanwege een chronisch gebrek aan geduld en de concentratie van een bananevlieg hoor ik pertinent niet in die categorie. Om pakweg 70.000 woorden te kunnen wijden aan een onderwerp, moet ik er diepe affiniteit mee hebben. Londen voldeed aan die voorwaarde. Ik erger me er dagelijks, maar houd ook erg van die stad. Bovendien had ik schoenendozen vol notitieboekjes bewaard over een periode van bijna dertig jaar. 'In Londen' zou zichzelf schrijven. Wat het ook deed. Min of meer.

15 augustus 2009

Masochist op vakantie

Nou hoeft niet iedereen de zomer door te brengen als dat levende pretpark Berlusconi. Maar ziet deze man, links, eruit alsof hij op vakantie is? Feit is dat de Britse regeringsleider niet aan vakantie doet. Brown is deze maand officieel afwezig, maar daar is ook alles mee gezegd. Hij heeft een week in zijn Schotse geboorteplaats Kirkcaldy gezeten waar hij vrijwilligerswerk gedaan heeft. Hij hielp kansarme kinderen met schilderklasjes of zoiets. Met af en toe een dagretourtje naar het merendistrict met kinders en vrouw Sarah. Het merendistrict. Mooi, hoor, maar niet behept met de stralende luchten, de jachten en lange, luie lunches die doorgaans helpen om los te komen van wat een 'year of hell' was.

Eerst dacht ik nog: er zijn genoeg mensen die zich kunnen ontspannen in vochtiger klimaten en voor een vakantie hoef je niet perse naar het buitenland, maar een blik op Brown en je weet dat zijn idee van vakantie een zuiver masochistische is. Hij kan de deur niet achter zich dichttrekken. Hij zou voortdurend aan de telefoon hangen met zijn waarnemers in Londen. Zijn bescheiden huis in Kirkcaldy is via electronische middelen rechtsteeks verbonden met Downing Street. De man die zich verdiept in alle details van 's lands bestuur, die door vrienden een control freak genoemd wordt en door vijanden Stalin, kent de betekenis van het woord relaxed niet.

Hij zou een (politieke) roman kunnen lezen, of lange wandelingen kunnen maken. Vakanties zijn bedoeld om je een andere, afstandelijker kijk op het leven te geven. Mijn advies aan Brown is: trek de stekker uit die computer, laat die tieners in Kirkcaldy aan iemand anders over, schenk een goeie malt whiskey in en zeg hardop: de wereld draait door ook zonder mij. Neem, kortom, een goeie, lange vakantie.

7 augustus 2009

compassie

Fijn voor treinrover Ronnie Biggs dat hij, hoogbejaard en op sterven na dood, dan toch is vrijgelaten. Goed dat de man die oorspronkelijk 30 jaar kreeg voor een treinoverval waarbij een gewonde en geen enkele dode viel, niet in de cel hoeft te sterven. En jammer voor al die anderen die nog steeds wachten op een vergelijkbare dosis mededogen en compassie van de Britse minister van justitie. En van een bewijs dat de Engelse rechtspraak zo eerlijk en rechtvaardig is.

Want hee, wat trek ik hier uit de chaos die in een vorig leven bureau heette? Een onderzoeksrapport naar jeugdgevangenis Cookham Wood Young Offender Institution (foto). Die inrichting is zo onveilig als een overheidsinstituut maar zijn kan. Gedetineerden ranselen elkaar routinematig af. Ingezetenen, zegt het rapport, durven hun cel niet uit te komen, zelfs niet om in de kantine te gaan eten.

Veel van die gevangenen zijn mensen als Petra Blanksey. Blanksey wurgde zichzelf, met een schoenveter als ik me goed herinner, een paar jaar geleden. Ze was toen 19. Dat ze zelfmoord pleegde was geen verrassing. Ze had het 92 keer eerder geprobeerd. Maar dat weerhield de autoriteiten, eerlijk en rechtvaardig, er niet van haar op te sluiten voor brandstichting. Ook al was het enige wat ze geprobeerd had in brand te steken zichzelf geweest.

Blanksey was trouwens niet de jongste die zich in een Engelse jeugdgevangenis van het leven benam. Dat record staat op naam van Adam Rickwood. Hij was 14 toen hij zichzelf ophing. Daarvoor had hij zijn moeder brieven geschreven die niet met droge ogen te lezen zijn. Maar zij had gedacht dat hij in de gevangenis in ieder geval veilig was.

En dan kom je af en toe, niet vaak, de naam Michael Shields tegen. Shields, 22, dient een straf van tien jaar uit voor een misdaad waarvan iedereen (behalve de minister met mededogen en compassie) weet dat hij hem niet gepleegd heeft. Een rechtbank in Bulgarije veroordeelde Shields van moord op een Bulgaar, ook al was daarvoor geen enkel bewijs en had een andere man al bekend. Zelfs de meest vooraanstaaande advokaat in Bulgarij gaf pas geleden toe dat aan de veroordeling een luchtje zit.

De Britse minister van justitie, Jack Straw, is bij machte Shields vrij te laten. En van jongerengevangenissen menswaardige instituten te maken. Maar Shields is geen Bekende Brit als Ronnie Biggs. Shields heeft, evenals Blanksey, Rickwood en honderden andere opegsloten tieners, nooit een overtreding begaan die zo ernstig is als het overvallen van een posttrein.

3 augustus 2009

barbecue summer

Ze hadden het natuurlijk nooit moeten zeggen. Dat deze zomer de beste zou worden sinds de laatste mooie zomer. Ter verdediging zeggen 's lands meteorologen dat ze enkel gezegd hebben, ergens in april, dat de kans op een warme augustus meer dan 50% was. Ja, hallo. Natuurlijk is dat meer dan voldoende voor de tabloids om wekenlang tekeer te gaan over de duizenden, wie weet miljoenen die deze zomer ten onder zouden gaan aan uitdroging (bejaarden) of huidkanker (jongeren). En, veel erger, de huisdieren die op alle parkeerplaatsen van het land, morsdoodgebakken in auto's zouden worden aangetroffen terwijl de eigenaar in de supermarkt de diepvries leegplunderde.

En nou zitten we met de kater. En de blote bloesjes, de feerieke tuinverlichting en de dure hangmatten met houten onderstel. Ik had er, moet ik in alle bescheidenheid zeggen, geen seconde op gerekend. Wimbledon heeft dat nieuwe glazen dak niet voor niets. Voor goed weer moet je niet in Engeland zijn. Punt uit. Of in Ierland waar ik vorige week was.
In Cork, in het uiterste zuidwesten hebben vrienden een huis. Van de tien loge's kwam het voor 9 als een grote verrassing dat het kwik nimmer boven de 17graden uitsteeg en dat het 70% van de tijd stortregende. Een doorsnee Ierse zomer.

Om het niet nog erger te maken had een pub in Ballydehop boven de bar de waarschuwing dat klanten die de term recessie gebruiken niet bediend zullen worden.

En over credietcrisis gesproken. Een vriend is net terug van een boottocht langs de Turkse kust. We spreken van een super priveschuit met alles erop en eraan. En waar, blijkbaar, wel over de economie gepraat mocht worden. Een van de gasten aan boord had net die week $ 20 miljoen verloren. 'Hoe erg is dat verlies voor hem?' had mijn vriend aan de gastheer gevraagd. Niet meer, was het antwoord geweest na een korte pauze, dan 'a mild irritant'.

22 juli 2009

Ongelijke kansen.

Nederland, zegt Jongste Zoon altijd, 'is sooooooo middle class'. Hoe bedoel je, vraag ik dan? Nou, gewoon, zegt hij. Iedereen ziet er hetzelfde uit, woont in goed onderhouden huizen, gaat naar behoorlijke scholen. Jongste Zoon weet van de pieken en dalen van een doorsnee Engels bestaan. Zijn opleiding duurde dit jaar maar zeven maanden, in plaats van tien omdat het goedkoper is alles in twee trimesters te proppen. Zijn huisgenoten varieren van een Bengaalse Brit wiens huisraad, toen hij in september zijn kamer betrok, bestond uit een slaapzak, een bord, een lepel en de kleren die hij aan had en een vriend die vanaf zijn zesde 's lands betere kostscholen doorlopen had omdat zijn superrijke ouders doorgaans in Hong Kong verblijven.

Groot Brittannie is een van de ongelijkste landen ter wereld. Nou was het nooit makkelijk om, pakweg, rechter te worden. Maar als het twintig jaar geleden voor iemand uit een gewoon milieu dertig keer moeilijker was om rechter te worden dan voor iemand uit de middle class, dan is dat nu 64 keer moeilijker. Ik weet de exacte cijfers niet meer. De BBC rekende het gisteravond uit. Maar feit is dat meer dan de helft van alle betere banen naar kandidaten gaat die op particuliere scholen gezeten hebben. Waar overigens maar 7% van de Britten hun onderwijs geniet.

Er is sprake van een glazen plafond, zei een rapport hierover. Bijvoorbeeld: alleen afgestudeerde jongeren uit rijkere milieus kunnen het zich veroorloven om maanden stage te lopen, voor niks dus, bij de krant waar ze willen werken. En alleen zij hebben doorgaans ouders met connecties die hun kinderen die stages bezorgen.

En, moet ik bekennen, ik ben ook zo'n ouder. Ik heb mijn adresboekje nageplozen, vrienden en kennissen gecontacteerd met de bedoeling Jongste Zoon na zijn studie op gang te helpen. En daarmee dus de ongelijkheid in stand te houden.

7 juli 2009

Mister Three Per Cent


Het beste interview van de week. Maak er trouwens maar jaar van. Hoe Silvio Berlusconi, op zijn best genant, op zijn ergst onbekwaam en corrupt ervan langs kreeg. En niet natuurlijk van een bezoekende G8premier, of -president of Italiaanse journalist, maar van Sir Bob Geldof.

Een waarnemer vergeleek het gesprek tussen de twee heren met 'een bokswedstrijd'. Verschillende keren zou of de een of de ander op het punt gestaan hebben de kamer uit te stormen. Sint Bob, in zijn gedaante als ridder van Afrika, kwam Berlusconi tot de orde roepen. De Italiaanse premier had in 2005 hulp beloofd aan Afrika om die belofte vervolgens te negeren. Hieronder de hoogtepunten.

Geldof (met exemplaar van document in de hand): 'Hier staat de handtekening van een land en de eer van een man'.

Berlusconi:'Het spijt me. We hebben een fout gemaakt'.

Geldof:'Als Afrikanen het geld hadden produkten te kopen zouden er nu meer banen in Italie zijn'.

Berlusconi:'U heeft gelijk, als je een belofte doet moet je je er aan houden. We moeten onze achterstand inlopen. Het spijt me dat we de beloften niet zijn nagekomen. Maar er zijn zoveel andere dingen gebeurd. De crisis, de aardbeving. We leveren strijd met de oppositie en rechters die ons aanvallen'.

Geldof: 'Maar premier, dit is geen discussie over de media of justitie. We hebben het over arme mensen die zichzelf niet kunnen verdedigen'.

Berlusconi:'We zullen proberen u niet opnieuw teleur te stellen'.

Geldof:'Het is een kwestie van geloofwaardigheid. Politieke geloofwaardigheid. U riskeert Mr Three Percent te worden, de man die maar 3% van zijn beloftes waarmaakt'.

Klasse.

5 juli 2009

Wraakzucht

Flinke man, de Britse minister van justitie. Geconfronteerd met Ronnie Biggs, de hoogbejaarde overlevende van de Grote Treinroof, heeft minister Jack Straw besloten het slot op de tralies te houden en Biggs zijn verwachte vrijheid niet terug te geven. Kwestie van principe, schijnt. Biggs had geen berouw betoond voor de treinroof, noch voor zijn spectaculaire ontsnapping uit de gevangenis in 1965.



In feite heeft Biggs het Britse gezag altijd geirriteerd. Niet alleen omdat hij het te snel af was, maar omdat het Britse publiek hem bleef zien als een volksheld. De bureaucratische wraakzucht begon al toen de treinovervallers absurd lange gevangenisstraffen kregen. 'Betekent dit dat de diefstal van bankbrieven erger is dan moord?' vroeg de Daily Mail destijds. In 2001 kwam Biggs, met heimwee en zonder een cent te makken, terug uit Rio de Janeiro, waar hij naar toe gevlucht was. Hij wilde zijn laatste jaren in Engeland slijten. Hij werd natuurlijk meteen in de boeien geslagen en afgevoerd naar het gevang. Daar behoorde hij de rest van zijn 30jarige straf uit te zitten.



De gevangenisautoriteiten schijnen op zijn vrijlating hebben aangedrongen. Biggs zou niet langer een gevaar voor de samenleving zijn. Dat is je geraden. De man is 79, wordt inwendig gevoed en kan alleen via een letterbord communiceren omdat hij niet langer praten kan. Maar om een stervende man zijn vrijheid terug te geven levert minder stoere krantenkoppen op, dan om hem vast te houden.

29 juni 2009

straatpiano's




Leuk idee! Je zet 30 piano's op herkenbare plekken in de Londense binnenstad en je nodigt iedere toevallige voorbijganger uit te spelen. Voor de zekerheid beschilder je ze met 'play me. I'm yours', je doet er een liedjesboek met meezingnummers bij en een pianokruk. De laatste bindt je wel met een ketting vast want dit is Londen. Iedereen die denkt van binnen eigenlijk een Elton John te zijn, of een Susan Boyle kan dat nu bewijzen. De bedoeling van de straatpiano's is, volgens de organisator, om willekeurige vreemden, staande om de piano te laten zingen. Het moet Londen menselijker maken. Maar gebeurt het ook?

Op Carnaby Street zitten de terrasjes vol. Niemand is geinteresseerd in de piano, of in de stemmer die het instrument weer op gang probeert te krijgen. Gister gooide iemand er een fles bier overheen. Water en bier zijn funest, zegt de stemmer. 'Het laatste wat ik iemand wil horen spelen, is singing in the rain'. Vooralsnog speelt er niemand. Ook niet als de stemmer al weer weg is.

Piano nummer twee staat op Leicester Square. De kruk is geen moment onbezet. Schoolmeisjes met rugtasjes proberen er de enige twee liedjes die ze kennen. Twee Duitse middelbare vrouwen doen ieder een musicalnummer. En een amateurdrummer met ambities speelt er zijn eigen, versgecomponeerde lied wat niemand mee kan zingen. Hijzelf ook niet.

Iedere vierkante centimeter op Soho Square is bezet met mensen die in de zon de krant lezen en broodjes gezond eten. Tenminste een van de plaatselijke alcholisten wiens vaste verblijfplaats dit is, is op zijn buik op het beton in slaap gevallen. En dan zet een man met een getatoeerde onderarm en rugzakje op zijn fiets tegen een boom, parkeert zich achter piano nummer drie en na tien minuten van hey Jude, lean on me en hallelujah kun je niet anders dan concluderen dat Londen zingt.

17 juni 2009

Naakte waarheid


Genoeg! Kan het eindelijk eens afgelopen zijn met al die kalenders vol blote Britten? Toen de Engelse Vereniging voor Huisvrouwen, afdeling Rylestone, ergens in de jaren negentig besloot bloot te poseren voor strategisch geplaatst keukengerei, was daar nog wel wat voor te zeggen. De foto's waren voor een kalender die geld moest opbrengen voor een goed doel. Een van de vrouwen van de Vereniging was, als ik me goed herinner, overleden aan borstkanker. De kalender bacht duizenden op voor kankerbestrijdingsorganisaties.

Sindsdien is het hek van de dam. Geen goed doel of iemand moet ervoor uit de kleren. Blaasorkesten, brandweermannen, rugbyspelers, voorstanders van de vossenjacht: ze zijn allemaal op kaarten, posters of kalenders te vinden. Deze week stonden de Britse kranten vol met foto's van de actrice Greta Scacchi. Naakt, natuurlijk, op een hele grote, organisch grootgebrachte kabeljauw na. De boodschap was of we allemaal minder vis wilden eten. Gister was het de vroegere weerman van de BBC. Michael Fish, die met kleren aan een nauwelijks appetijtelijke visie is, zat in een schuimbad zonnepanelen aan te prijzen. Tegelijkertijd fietsten duizenden mee met de World Naked Bike Ride en lanceerden blote studenten van Oxford hun kalender. Bloot of niet bloot, wie zit er in juni op een kalender te wachten?

Aan de oppervlakte doen de Britten het graag voorkomen gehecht te zijn aan goede manieren en wollen vesten, maar ergens in de nationale psyche rust een diepe behoefte alles uit te trekken. En het liefst zo publiek mogelijk. Thuis blijft een en ander bedekt, maar is het op straat boven de achttien graden, dan gaan meteen de T-shirts uit. En na een emmertje Sunset cocktails (met rietjes) de rest.

Er was commentaar, las ik in een Nederlandse krant, op de pas onthulde advertentie van David Beckham. De voetballer hangt, enkele meters hoog, op een poster in Regent Street. Hij draagt een 'goed passende' onderbroek van Armani en een dik stuk touw. In mijn deel van de wereld heet dat netjes gekleed.

11 juni 2009

Peter & Gordon


Even voorstellen. Gordon Brown kent u. En de man op de foto kent u nog vaag uit de tijd dat hij EUcommissaris was. Peter Mandelson. Of, om hem zijn volledige titel te geven: Baron Mandelson van Foy in het graafschap Herefordshire in het graafschap Durham, eerste secretaris van staat, minister van vernieuwing en ondernemerschap en lord president van de raad. Lord Mandelson voor zijn vrienden. En Mandy in de pers. Voor de goede orde, Mandelson heeft tien funkties en titels. En bijna evenzoveel salarissen. Een baan in het hogerhuis alleen al is, behalve een titel een vergoeding van 57.000 euro jaarlijks waard. Voor de duur van je leven. Volgens sommigen zou Mandelson ergens in zijn portefeulle ook nog 'staatssecretaris voor de ruimte' hebben zitten. Wij hebben alle sympathie voor de aliens die geen idee hebben wat hen te wachten staat.

De premier en de lord zijn de architecten van een nieuw, democratischer Groot Brittannie. Een initiatief dat gister opgestart is door premier Brown. Dezelfde Gordon Brown die twee jaar geleden de baan van zijn voorganger overnam zonder zich daarbij te laten afleiden door verkiezingen. (Toen de BBC president Moegabe een paar maanden geleden verweet het niet zo nauw te nemen met stembusresultaten, antwoordde de leider van Zimbabe dat hij tenminste de moeite van het organiseren van verkiezingen genomen had. 'In tegenstelling tot jullie regeringsleider').

Brown en Mandelson zullen samen de weg vrijmaken naar een eerlijker, transparanter samenleving. Natuurlijk peilde ik onmiddellijk de reaktie van De Britse Kiezer op dit blije nieuws. In ieder geval van de twee die bij mij in huis wonen. Ongeloofwaardig vond de oudste. Alsof Roodkapje aan de wolf de veiligste weg naar huis vraagt. Wat de ander vond wilt u niet weten.

Een brievenschrijver in de Times zei dat van een duo dat Peter & Gordon heet so wie so nooit iets goeds kon komen. Met het eerste stel Peter & Gordon, zangers uit de jaren zestig, was het ook slecht afgelopen. Zij schreven a world without love, I go to pieces en I don't want to see you again. Men is gewaarschuwd.

6 juni 2009

Browns glimlach


'Hij moet het gewoon niet doen', zei een Britse collega een paar weken geleden nog in een BBC studio. 'Brown moet gewoon nooit glimlachen. Hij kan het niet. Het is onecht'.

Je kan Gordon Brown niet van een vrolijke natuur betichten. Begrijpelijk, dacht ik, toen ik zag waar hij vandaan kwam. Van het Schotse Kircaldy, waar zijn vader een Presbyteriaanse dominee was, wordt niemand vrolijk. En van zijn broer John ook niet. Wat me het meest bijgebleven is van een reportage die Richard Groenenboom van de EO en ik over Browns milieu maakten twee jaar geleden, is de reaktie van John. De laatste had ons thuis in Glasgow op de thee uitgenodigd. Natuurlijk was hij blij, zei John, dat Gordon premier geworden was. Maar nee, de familie ging dat niet vieren. Niet in de traditionele zin van het woord. Ze had Gordon een gelukwens gestuurd om hem sterkte en kracht te wensen voor de zware taak die hem wachtte. Een gelukwens, dacht ik. Als de champagne niet open kan als je broer eindelijk de baan heeft waar hij zich zijn hele leven op heeft voorbereid, dan gaat die daar nooit open.

En nu is het te laat. Brown heeft zich opgesloten in Downing Street in afwachting van de uitslagen van de Europese verkiezingen. In zijn bunker is hij veilig. Hij hoeft er tenminste niet rond te lopen met, zoals een commentator zei, de glimlach op zijn gezicht getransplanteerd van een gelukkiger iemand.

29 mei 2009

Londen, hoofdstad van de wereld

Volgens een of andere Amerikaanse toeristenwebsite kun je, als je Europa doet, Londen maar beter overslaan. Het is vuil en het eten lijkt nergens naar. Ik moest aan al die Amerikanen denken die nu vermoedelijk hun bestemming omzetten naar Parijs, toen ik van mijn huis in West-Londen, langs de Theems, naar Notting Hill fietste.

Heel Londen zit in deze route. Oases van rust, adembenemend mooie stukken, verpauperde, luide en levendige. Eerst langs de classicistische gebouwen van Richmond, waar de terrasjes aan de Theems ondanks de temperatuur vol zitten, dan verder langs straten met negentiende eeuwse rijtjeshuizen en verwaaide voortuintjes, de Lyric Theatre wiens fluwelen en vergulden interieur haaks staat op het moderne repertoire, de fantasieloze, industriele omgeving waar de River Cafe, misschien wel het beste restaurant in Londen, floreert en waar Sint Jamie leerde koken. Langs Holland Park, Londens meest romantische park en de grote, witgestucte optrekken met pilaren en dan, klap op de vuurpijl, Portobello Road, een markt die begint met veelkleurige antiekwinkeltjes maar het respectabele imago niet langer dan een halve kilometer op kan houden en onherroepelijk vervalt in de chaos van een stapel tweedehands Terminator Two T-shirts op een stuk karton op de stoep.

Dat is de plek waar je afstapt, een goed heenkomen zoekt voor je fiets (want je herinnert je dat die van Conservatieve partijleider David Cameron die in deze buurt woont, pasgeleden nog hier is gestolen) en op zoek gaat naar een van de Spaans-Marokkaanse cafe’s voor iets heel zoetigs bij de muntthee. Of voor pitta met tabouleh. Of geitencurry. Het was hier waar, eeuwen geleden, joden en hugenoten zich vestigden, later West-Indiers en Noord-Afrikanen.

Londen was de eerste wereldstad. Energiek, toonaangevend en met 300 talen, is het nu wellicht de meest internationale. Vuil? Niet meer dan andere grote steden. Slecht eten? Puleaze... Daar wil ik niet eens over beginnen.


Lia van Bekhoven blogt over Londen en Groot Brittannie op: http://www.liavanbekhoven.com.

Haar boek, In Londen, een rondleiding door de stad in negen wandelingen, komt in juni uit.

25 mei 2009

nooit meer taxibonnen

Soms denk je: ze hebben het door. Ze weten dat hun leven nooit meer dezelfde zal zijn. Britse kamerleden beginnen te accepteren dat hun losse declaratiecultuur maar tot een ding kan leiden: politieke revolutie. Het is zelden dat je vooraan in de rij getuige staat te zijn van een historische ommekeer, maar de eerste tekenen van een pijnlijke omwenteling heb ik vorige week met eigen ogen gezien. In de metro naar Westminster zaten twee kamerleden. En bij de bushalte stond er nog een.

Het is niet, zei mijn vriend Tom later, dat ze geen taxibonnetje meer durven declareren, ze durven niet meer in de buurt van een taxichauffeur te komen. Het zijn de cabbies, Londense taxichauffeurs, die zich namens het volk op de taak gestort hebben van morele scheidsrechters. En zij hebben duidelijke ideeen over de onkosten die kamerleden de afgelopen jaren indienden voor hondenbrokken, seksvideo's, diepvriesmaaltijden (Labour) en kroonluchters, tuinonderhoud, zwembaden en een kasteelgracht (Conservatieven). Dus dan maar met de bus.

En een dag later heb je volksvertegenwoordigers als Anthony Sheen die alle vertrouwen in het aanpassingsvermogen van kamerleden op slag teniet doen. Sheen kreeg 100.000 euro vergoed voor onder andere een boswachter die hij inhuurde om op zijn 500 bomen toe te zien en zijn struiken tegen konijnen te beschermen. En daar vielen de pers en de kiezers over. Wat Sheen danig irriteerde. 'Mensen zijn gewoon jaloers', verzuchtte hij tegen de BBC. 'Ik heb een heel, heel groot huis. Sommigen zeggen dat het op het kasteel Balmoral lijkt. Het is niet fantastisch mooi, maar het bevalt me best. Welk recht heeft het publiek eigenlijk om zich met mijn prive-aangelegenheden te bemoeien?' Misschien omdat ze zijn leven in het hele, hele grote huis met de 500 bomen mede financieren?

15 mei 2009

telefoontje uit het hogerhuis


Een voicemail van lord Pearson. Dezelfde lord die destijds Geert Wilders uitnodigde om Fitna in het Britse parlement te laten zien. Waarmee Wilders op slag een BN-er werd in het VK. Of in ieder geval de eerste Nederlandse volksvertegenwoordiger die de Britten iets zei sinds, pak 'm beet, Willem van Oranje.

Lord Pearson heeft 'een zaak'. En die zaak is open debat over de koran 'en hoe die oproept tot geweld'. En daarbij heeft hij de pers nodig. Alle pers. In eerste instantie had hij geaarzeld om voor Nova in een BBC-studio te gaan zitten. Hij had eters die avond. Konden we het vraaggesprek niet een uurtje vervroegen? Onmogelijk. Kon hij zijn gasten niet afzeggen? Ook niet. Dilemma.

Niet dat ik niet met hem te doen had. Ik weet hoe het is om eters op de stoep te hebben staan als je ineens moet werken. Mijn truc is, zei ik, ze nog voordat ze hun jas uit hebben een vol glas in de hand te drukken en dan ongekend royaal blijven rondgaan met de fles. Zodra het voorgerecht op tafel staat knijp je er tussenuit om je werk te doen. Tegen de tijd dat je gasten aan pudding wine toe zijn, is iedereen vergeten dat je weg was. Ik heb geen idee of mijn advies aansloeg, maar Pearson zat wel in Nova.

Vandaag zit hem iets anders dwars. Hij is vergeten wat hij de dag dat Wilders Londen niet aandeed, allemaal tegen de pers verteld heeft. Een Britse verslaggever had hem aan de tand gevoeld over zijn rechtse sympathieen. En volgens Sky News had Pearson gezegd, gevraagd hoe hij zou reageren mocht Hitler naast hem staan, 'grapjes met hem te zullen maken'. Onmogelijk. Dat kon hij nooit gezegd hebben. Had ik toevallig zijn exacte woorden geregistreerd? Want hij overwoog serieus Sky News voor de rechter te dagen. Helaas. Ik heb die dag veel opgenomen, maar dat gesprekje nou net niet.