23 juli 2010

Stijl

De blote Britse mannenenkel maakt een renaissance door. Wat geheel en al te wijten is aan het hedendaagse model van de lange broek: korter en strakker dan we gewend zijn. Waar is Bill Nighy als je hem nodig hebt, dacht ik gister in de metro toen de confrontatie met een serie harige onderbenen op rij me de eetlust dreigde te ontnemen.



Bill Nighy, van beroep acteur (hij speelde de verlopen rocker Billy Mack in Love Actually, het monster Davy Jones in de films Pirate of the Caribbean) is van hobby stijldictator. In zijn laatste film, Wild Target, ziet hij er zo cool uit dat je hem zijn snor makkelijk vergeeft. Nighy is Engels, excentriek en altijd elegant. 'Hij is fantastisch gesoigneerd', zei een recensent ooit, 'maar geeft de indruk een hele stoute jongen te zijn'. Hij draagt bij voorkeur een kostuum.



'Ik sla de hand aan mezelf voordat je me in een sportbroek ziet', zei hij laatst in een interview. En: 'Als je me ooit in het openbaar ziet met sportkleren aan, dan weet je dat ik in een diepe crisis zit'. Plus: 'Er zijn maar drie mannen in de wereld die een vergunning hebben een korte broek te dragen: Brad Pitt, Johnny Depp en Tom Cruise'. Of: 'Vertrouw nooit een man in linnen. Mannen in ongestructeerde pakken zorgen voor verwarring. Ik kan me nooit ontspannen in de omgeving van zo iemand. Ik kan ook niet meer naar Zuid Frankrijk want ik zou al dat linnen niet kunnen overleven. Toscane is ook een no-go gebied in de zomer. Als ik baas van de wereld was zouden alle mannen in linnen pakken gearresteerd worden voor misdaden tegen de ethiek'.



Precies het soort man dat je voor de poorten moet stationeren van Buckingham Palace, Chelsea FC, alle Londense stations en Wimbledon om de Britten op hun tekortkomingen op modieus gebied te wijzen. Bill Nighy for President. En dat vond ik trouwens al lang voordat hij zei dat zijn grootste wens was iedere vrouw een mantelpak van Chanel te geven.

10 juli 2010

Nog een keer WK

'Is dat nog steeds bezig?', vroeg een Britse vriend gister, 'dat WK?' Ik begrijp wat hij bedoelt. Ook volgens mij duren de kampioenschappen al jaren. Wat deden we voordat de gekte begon? Hoe leefden we toen? Er staat me iets bij van verkiezingen, economische crisis, failliete banken.

Voor de Engelsen is het al lang afgelopen. De voetbalvreugde die er is, wordt door andere nationaliteiten het land binnengebracht, zoals de Nederlandse, na de halve finale in Londens China Town (foto). Dat plezier is ons overigens van harte gegund. Er is, in dit land, alle begrip voor elftallen en hun supporters die zich laten gaan. Vooral als ze verloren hebben. Jammer, Ghana, volgende keer beter en wees vooral niet te hard voor jezelf, was de teneur in de Britse bladen. En er was veel bezorgde speculatie over de afgang van de Noord-Koreanen. Zouden ze, eenmaal terug in Pyongyang, wel lekker kunnen stappen? Want dat die spelers dat nodig hadden, kon iedereen zien.

Voor het Engelse elftal geldt het tegenovergestelde. Is dat Steven Gerrard die zijn vrouw in een restaurant op een lunch trakteert? Schande. En daar hebben we Frank Lampard met zijn vriendin, de televisiepresentator, aan een zwembad. En ze lachen! En wat doet Wayne Rooney met zijn gezin in de Cariben? Waaraan denken die mensen dat verdiend te hebben? De pers zou het nationaal elftal het liefst naar zo'n ruig bootcamp sturen in een Amerikaanse woestijn. U weet wel, die militaristische campings waar je in de open lucht slaapt, ook als de thermometer een nachtvorst aangeeft en iedere dag dezelfde maaltijden van een plastic bord eet. En waar het Engels elftal, na het dagelijks houthakken, verplicht wordt heel diep na te denken over wat ze het land hebben aangedaan. Minstens een jaar lang.