29 juni 2009

straatpiano's




Leuk idee! Je zet 30 piano's op herkenbare plekken in de Londense binnenstad en je nodigt iedere toevallige voorbijganger uit te spelen. Voor de zekerheid beschilder je ze met 'play me. I'm yours', je doet er een liedjesboek met meezingnummers bij en een pianokruk. De laatste bindt je wel met een ketting vast want dit is Londen. Iedereen die denkt van binnen eigenlijk een Elton John te zijn, of een Susan Boyle kan dat nu bewijzen. De bedoeling van de straatpiano's is, volgens de organisator, om willekeurige vreemden, staande om de piano te laten zingen. Het moet Londen menselijker maken. Maar gebeurt het ook?

Op Carnaby Street zitten de terrasjes vol. Niemand is geinteresseerd in de piano, of in de stemmer die het instrument weer op gang probeert te krijgen. Gister gooide iemand er een fles bier overheen. Water en bier zijn funest, zegt de stemmer. 'Het laatste wat ik iemand wil horen spelen, is singing in the rain'. Vooralsnog speelt er niemand. Ook niet als de stemmer al weer weg is.

Piano nummer twee staat op Leicester Square. De kruk is geen moment onbezet. Schoolmeisjes met rugtasjes proberen er de enige twee liedjes die ze kennen. Twee Duitse middelbare vrouwen doen ieder een musicalnummer. En een amateurdrummer met ambities speelt er zijn eigen, versgecomponeerde lied wat niemand mee kan zingen. Hijzelf ook niet.

Iedere vierkante centimeter op Soho Square is bezet met mensen die in de zon de krant lezen en broodjes gezond eten. Tenminste een van de plaatselijke alcholisten wiens vaste verblijfplaats dit is, is op zijn buik op het beton in slaap gevallen. En dan zet een man met een getatoeerde onderarm en rugzakje op zijn fiets tegen een boom, parkeert zich achter piano nummer drie en na tien minuten van hey Jude, lean on me en hallelujah kun je niet anders dan concluderen dat Londen zingt.