15 mei 2009

telefoontje uit het hogerhuis


Een voicemail van lord Pearson. Dezelfde lord die destijds Geert Wilders uitnodigde om Fitna in het Britse parlement te laten zien. Waarmee Wilders op slag een BN-er werd in het VK. Of in ieder geval de eerste Nederlandse volksvertegenwoordiger die de Britten iets zei sinds, pak 'm beet, Willem van Oranje.

Lord Pearson heeft 'een zaak'. En die zaak is open debat over de koran 'en hoe die oproept tot geweld'. En daarbij heeft hij de pers nodig. Alle pers. In eerste instantie had hij geaarzeld om voor Nova in een BBC-studio te gaan zitten. Hij had eters die avond. Konden we het vraaggesprek niet een uurtje vervroegen? Onmogelijk. Kon hij zijn gasten niet afzeggen? Ook niet. Dilemma.

Niet dat ik niet met hem te doen had. Ik weet hoe het is om eters op de stoep te hebben staan als je ineens moet werken. Mijn truc is, zei ik, ze nog voordat ze hun jas uit hebben een vol glas in de hand te drukken en dan ongekend royaal blijven rondgaan met de fles. Zodra het voorgerecht op tafel staat knijp je er tussenuit om je werk te doen. Tegen de tijd dat je gasten aan pudding wine toe zijn, is iedereen vergeten dat je weg was. Ik heb geen idee of mijn advies aansloeg, maar Pearson zat wel in Nova.

Vandaag zit hem iets anders dwars. Hij is vergeten wat hij de dag dat Wilders Londen niet aandeed, allemaal tegen de pers verteld heeft. Een Britse verslaggever had hem aan de tand gevoeld over zijn rechtse sympathieen. En volgens Sky News had Pearson gezegd, gevraagd hoe hij zou reageren mocht Hitler naast hem staan, 'grapjes met hem te zullen maken'. Onmogelijk. Dat kon hij nooit gezegd hebben. Had ik toevallig zijn exacte woorden geregistreerd? Want hij overwoog serieus Sky News voor de rechter te dagen. Helaas. Ik heb die dag veel opgenomen, maar dat gesprekje nou net niet.