15 november 2009

Gordon Brown.Huilen of lachen?

Ik weet niet wat erger is. Dat je opponenten medelijden met je hebben, of dat ze om je lachen. Een week geleden hing er, weliswaar vermengd met de stank van verlies, nog iets van respect over de Britse regeringsleider. Nu wordt Gordon Brown, het Beest van Downing Street, zielig gevonden.

Het begon met een handgeschreven brief aan Jacqui Janes, wiens zoon was omgekomen in Irak. Janes had hem niet eens uitgelezen. De naam van haar zoon was verkeerd gespeld, er zaten nog meer spelfouten in en het handschrift was nauwelijks te lezen. De Sun, voor wie politieke verslaggeverij een afgeleide vorm van blood sport is, bespotte over vele pagina's de 'haastig geschreven belediging'. Brown belde Janis om de zaak uit te leggen. De Sun publiceerde het ongemakkelijke telefoongesprek. Andere kranten was opgevallen dat Brown vergeten was het hoofd te buigen tijdens de ceremonie op dodenherdenkingsdag. En hadden wij hem al zien joggen? In die foute broek en met dat transpirerende gezicht in de kleur van een ongepelde garnaal?

De anti Browncampagne van 's lands meest aandachtzoekende, agressieve krant had een averechts effect. Want je kunt veel van Brown zeggen, dat hij arrogant is, chaotisch, besluiteloos, achterbaks, driftig en samenzweerderig; zijn bedoeling was oprecht was en de brief zat vol medeleven. Bovendien: halve intellectuelen hebben bijna per definitie onleesbare handschriften. Afgezien nog dat hij in een oog blind is. Tegen het weekeinde was Brown praktisch verdronken in de golf van nationale sympathie.

Een Romeinse keizer zei ooit:'Ik vind het niet erg als ze me haten, zolang ze me maar vrezen'. Ridiculisering is waar Downing Street het bangst voor is. Mensen stemmen niet op iemand waar ze om lachen. Vraag maar aan oud premier John Major. Iemand karakteriseerde Major ooit als een man die zijn overhemd in zijn onderbroek stopt. Het was een imago dat hij tot aan de vernederende verkiezingsnederlaag van 1997 met zich meedroeg.

Brown doet me denken aan een andere partijleider. Michael Foot was ook een Labourleider die geen goed kon doen. Er was of medelijden of hoongelach. Alles wat hij deed was verkeerd. Het satirische blad Private Eye drukte ooit een afbeelding af van Foot die een oudere man uit de weg trekt van een aanstormende trein. Het onderschrift luidde: 'Foot valt bejaarde in de rug aan'.

9 november 2009

Voetbal

Zaterdag speelt Brentford (eerste divisie) tegen Millwall. Zal u een zorg zijn, maar Brentford is toevallig wel mijn plaatselijke elftal. 'Waarom kom je nooit meer kijken?' vroeg vorige week een vriend. Tja. Het ligt niet aan de spelers, tenminste niet altijd, maar het zijn de supporters. Of liever: het clublied. Welke idioot heeft bedacht dat Hey Jude bij uitstek geschikt was als voetballied? Alsof er geen betere zijn. Je kunt boeken vullen (is ook gedaan) met scherpe, geestige en zelfs ontroerende Engelse voetbalsongs. Hieronder een paar van mijn favoriete.

'We'll score again, don't know where, don't know when, but I know we'll score again some sunny day' (gezongen door supporters van Carlisle United nadat de club aan vijf wedstrijden maar een doelpunt overgehouden had). Er is volgens mij ook geen club te vinden die Guantanamera met rust kan laten. 'Come in a taxi, you must have come in a taxi, come in a taxi, you must have come in a taxi', zongen Birminghamsupporters ooit tegen de paar aanhangers van Sunderland die de moeite genomen hadden op te komen dagen. Of 'You're just a fat Eddie Murphy' , tegen Jimmy Floyd Hasselbaink. Engelandfans die weigerden zich te laten intimideren door de Fransen en hun hoofdstad, gebruikten dezelfde deun om er de Eifeltoren mee af te doen: 'It's just a big fucking pylon'.

Geen stereotypering is teveel voor de Koreaanse speler Park Ji Sung. 'He shoots, he scores, he eats his labradors'. Of, met behulp van Lord of the Dance: 'Park, Park wherever you may be, you eat dogs in your own country, but it could be worse, you could be scouse (inwoner van Liverpool), eating rats in your council house'. Gezongen uiteraard door fans van Manchester United. Die je in Liverpool ook kunt horen met: 'Your mother is your sister, your father is your brother, you like to shag each other, the Chester Family' (meolodie The Addams Family).

Het merkwaardigste wat ik hoorde roepen was bij een wedstrijd die Brentford speelde tegen een elftal uit het westen: 'We know you're really Welsh, we know you're really Welsh'. Maar zaterdag dus tegen het Oost-Londense Millwall. Een club met de reputatie van de stoottroepen van Genghis Khan: hard, nietsontziend en in bezit van de charme van een openbaar toilet. Slogan: 'nobody likes us, nobody likes us, nobody likes us but we don't care'.