22 maart 2012

Toeristische route: de Londense ringweg

Wie, vroeg een Engels busbedrijf zich enkele maanden geleden af, zou er 18 euro 50 neertellen voor een rondrit op de Londense ringweg? Antwoord: meer dan genoeg. De M25, volgens peilingen de meest gehate snelweg van het land, is Engelands jongste toeristenattractie. De wens om vier uur (files niet meegerekend) op een cirkelvormige achtbaan te zitten is zo groot dat het busbedrijf Brighton & Hove extra reizen heeft ingelast. Ik kan nog net met de eerste rit mee.

Informatief is het zeker. Dankzij reisgids Nigel Pullen horen we hoe lang de rondweg is (156 kilometer), hoeveel wegrestaurants er zijn (niet genoeg) en dat Reigate Hill met zijn duizelingwekkende hoogte van 220 meter het hoogste punt is. 'Zuurstofmaskers zitten in de ruimte boven uw hoofd', grapt Nigel. De stemming zit er goed in. Niemand lijkt meer verbaasd dan de passagiers zelf zich voor deze rit te hebben opgegeven. De bus galmt van een: 'kijk ons Engelsen nou weer eens absurd zijn'.

'En links', zegt Nigel, 'het afvalverwerkend bedrijf van Colnbrook'. 'Fascinerend', zegt de 45-jarige Julie Hayes in de stoel voor mij sarcastisch. Haar vriend, militair James Smith, had haar maanden geleden een dagje uit beloofd. 'Hij wilde niks kwijt, want het moest een verrassing zijn', zegt Julie. 'Ik wist alleen dat het niets te maken had met paarden, dolfijnen of molens. En dat een helm niet nodig was en een paspoort ook niet'. En hoe vindt ze het? 'Ik ben sprakeloos'. 'En dat voor het eerst sinds ik haar ken', zegt James tevreden.

'Rechts wordt gebouwd aan Europa's meest milieuvriendelijke wegrestaurant', zegt Nigel. 'Het gaat in juni open'. 'Geweldig', zegt een man achter me. 'Dat wordt ons volgende uitje'. Twee uur later en tenminste een passagier begint voorzichtig aan zijn sudoku.
Wisten we, wil Nigel weten, dat we voorbij de langste betonnen vangrail van het land rijden?' Maar niets verbaast ons meer. Zelfs niet dat een Brit er zijn levenswerk van gemaakt heeft om alle betonnen vangralsen in het hele land te meten en te registreren. 'U kunt het nazoeken op zijn website'. Natuurlijk, denk je, is er een website van betonnen vangrailsen in Groot Brittannie. En het gegeven dat de vangrailsfanaat vroeger een busspotter was hadden we zelf kunnen bedenken.

Bij het wegrestaurant van South Mimms ('Robbie Williams heeft hier gezongen'), is het tijd voor lunch. Het idee de M25 te exploiteren als toeristische route is van Simon Ashcroft. Als dagtriporganisator voor het busbedrijf was hem opgevallen dat veel mensen niets liever doen dan zich laten vervoeren 'van A naar A'. 'En de M25 is de essentie van doelloos rondrijden'.

'Blij dat u teruggekomen bent', stelt Nigel vast als we weer instappen. Er zijn plannen om bij de volgende rit een quiz in te lassen. Met een fles champagne voor de winnaar. 'Zou u dit nog een keer doen?', vraag ik aan een passagier. 'Zeker', zegt hij, 'maar dan tegen de klok in'.

1 maart 2012

Als prins Friso Prince Freddy geheten had

Zou prins Friso in Engeland geboren zijn, dan is de kans groot dat foto's van hem, gelegen in een ziekenhuisbed in Innsbruck, weken geleden al in een of andere Britse tabloid gepubliceerd zouden zijn. Ongetwijfeld onder de lawaaiierige kop World Exclusive. Een fotograaf van de krant zou die prestatie geleverd hebben met behulp van een cheque, een vals identiteitsbewijs en geleende verpleegkundige-uitrusting. Vergelijkbaar met verslaggever Mazher 'the fake sheikh' Mahmood, die jarenlang met verborgen microfoons en camera's gebouwen binnendrong waar hij niet in mocht, ter meerdere erie en glorie van de inmiddels overleden News of the World. En van Het Nationaal Belang, natuurlijk. Hij zou er daarna in zijn memoires over schrijven in een stijl die sterk deed denken aan die van Ian Fleming.

Pogingen van de majesteit om af en toe met haar schoondochter een geheime ziekenhuisuitgang te nemen zouden niet gewerkt hebben. Iedere keer weer zou blijken dat agenten paparazzi getipt hadden over aankomst- en vertrektijd van de bezoekende royals. Een beetje zoals agenten van de Met, het Londens politiekorps, journalisten inseinden over wanneer welke Bekende Britten waar te vinden waren. En die dat overigens niet voor niets deden. Er heerste bij de Sun, hoorde de rechter die in Londen het onderzoek leidt naar politiecoruptie deze week, 'een cultuur van illegale betalingen' in ruil voor informatie. Trouwens, ambtenaren in 'alle' overheidsfunkties, leger, gezondheidszorg, regering zouden op de loonlijst van de Sun staan. En daar zou geen smeekbede om privacy tegenop gewassen zijn.

Communicatie tussen de familieleden van Prince Freddy zou lastig geweest zijn. Britse schandaalkranten betaalden tonnen aan particuliere detectives voor het hacken in voice mails van tenminste 6000 burgers. Ook koninklijke. Vraag maar aan de prinsen William en Harry.

Maar het meest opzienbarend zou misschien wel het interview geweest zijn met de moeder van de echtgenote van Prince Freddy. Zij zou, na veel telefoontjes, pleidooien en pesterijen door de knieen gegaan zijn en tegen een verslaggever gepraat hebben over de gemoedstoestand van haar dochter. Waarbij de krant haar wist te ontfutselen dat ze zelf tobde met depressies en jaren geleden geprobeerd had zelfmoord te plegen. En zo zou iets wat alleen in hele kleine kring bekend was, op straat komen liggen. Precies wat de moeder van zangeres Charlotte Church overkwam.

Ander land, andere tijden en gelukkig voor de Oranjes, andere pers.