17 juli 2013

wachten op Baby Cambridge


Wat raar, dacht ik, toen ik op de stoep van het Londense St Mary ziekenhuis stond vorige week, wat doet een huishoudbeurs hier? Tegenover de ingang van de kraamafdeling waar Kate Middleton moet bevallen stonden 107 opvouwbare, metalen ladders. Ik heb ze allemaal geteld omdat er niks anders te doen was. Het was een lome, warme ochtend en de fotografen, eigenaren van de betreffende trappen, waren vermoedelijk de kroeg ingevlucht. Paddy, een cameraman met wie ik wel eens werk, zat tussen het veld van ladders en camerastatieven een roman te lezen. Het was zijn vierde. Op het breken van de koninklijke vliezen kun je lang wachten. Een bewaker in een zwart pak zei ingehuurd te zijn door CNN om 24/7 de camerapositie van die Amerikaanse nieuwszender te beschermen. De paar aanwezige mediatypen deden wat verslaggevers altijd doen als er geen nieuws is: weddenschappen afsluiten, in dit geval op de geboortedatum van Baby Cambridge en elkaar interviewen. Kortom: dit is de plek waar alle ingrediënten samenkomen (tropische temperaturen, verveling en een totale afwezigheid van harde informatie) die een geruchtenmolen in de hoogste versnelling kunnen krijgen. Het is de reden dat sommige media afgelopen vrijdag al met grote stelligheid de staat van ontsluiting wisten van Kate’s baarmoederhals.

Wat ik op de stoep van het ziekenhuis ook leerde is met hoeveel spanning, opwinding en ingehouden adem de Britse natie uitkijkt naar deze geboorte. ‘De belangrijkste koninklijke gebeurtenis in dertig jaar’, zeiden Sky News, en Amerikaanse, Duitse en Australische verslaggevers. Gek genoeg merk ik daar in mijn West-Londense wijk maar weinig van. Bij de bushalte en aan de schoolpoort is de hittegolf het gesprek van de dag. Er hangen geen vlaggen in de étalages en ik zie niet meer patriottisch getinte theedoeken dan anders. In Australië breit de oud premier een kangaroe voor baby Cambridge, in Canada zijn speciale koninklijke-geboorte-edities in voorbereiding, in Californië zijn babyfeesten georganiseerd. Van Kenia tot Indonesië, van Rusland tot Zuid-Afrika; geen aan Kate gelieerde futiliteit is te klein om op sociale media becommentarieerd te worden. De Britse economie hoopt € 300 miljoen te verdienen aan de geboorte, maar de Amerikaanse nog veel meer. De reden is, zegt de man van ABC, ‘omdat wij de Britse koninklijke familie eigenlijk als de onze beschouwen’. 

En dat is het natuurlijk. We hebben het over de Britse royals, maar ze zijn alleen Brits in naam. In werkelijkheid zijn de Windsors een internationaal fenomeen, wiens riten en verhoudingen, altijd het meest zichtbaar tijdens hoogtijdagen als huwelijken en bevallingen, een aantrekkingskracht hebben tot ver buiten de landsgrenzen. 

Voor ‘s werelds media zit er dus niets anders op dan wacht te blijven houden op het trottoir tot het moment waarop het paleis zal bevestigen dat Kate’s bevalling begonnen is. Ik kan me overigens niks ergers voorstellen dan de wetenschap dat terwijl jij brult om een ruggeprik, de hele wereld weet dat je weeën begonnen zijn. Maar zo wil de traditie het. Zoals ze ook wil dat meteen na de geboorte de dienstdoende gynaecologen hun handtekening op een stuk papier zetten, waarna het bewuste document onder politiebewaking naar het paleis gereden wordt waar het op een schildersezel buiten de paleispoort gezet zal worden. ‘Het is nog net niet het zwaaien met bebloede lakens om te bewijzen dat een huwelijkse ontmaagding heeft plaatsgevonden, maar het scheelt niet veel’, schreef een Britse columnist. 

Luttele uren na de bevalling is dan eindelijk het moment waarop de 103 fotografen, verslaggevers en cameramensen wachtten. Kate zal buiten het ziekenhuis poseren met haar baby. Ze zal haar plicht gedaan hebben. De show, beter bekend als het huis van Windsor, kan doorgaan. Er zal een erfgenaam zijn die de Britse troon zal bestijgen. Zij het pas, als alles meezit, over een jaar of zestig.