16 april 2010

Clegg for President



So how was it for you? Wow! Alles is anders, dacht ik toen ik vanochtend wakker werd. Ordentelijker, vreedzamer, kalmer. Maar die sereniteit bleek aan het hermetisch gesloten luchtruim te liggen (ik woon onder de aanvliegroute van Heathrow). En niet aan de politieke aardverschuiving van de avond daarvoor, toen drie partijleiders de Britse natie voor het eerst sinds de uitvinding van de t.v. mochten vermaken met een debat. 'Als ze het alleen doen is het al erg genoeg', had de Guardian gewaarschuwd, 'maar als ze er met hun drieen staan in hun stomme rode, blauwe en gele stropdassen, dan voelt het alsof je uren door een zonnebril naar een verkeerslicht staart'.

De verwachtingen waren dus niet hoog. Alle spontaniteit was bij voorbaat uit het debat geperst door de 76 regels waaraan deelnemers en publiek moesten voldoen. Zo mocht de zaal niet klappen, juichen of op andere wijze hoorbaar reageren (regel 34). Journalisten werden, erg tegen hun zin, uit de studio geweerd. ('Dit is niet goed', zei een verslaggever. 'De politici spreken rechtstreeks tegen het publiek'). Maar net toen je dacht toch maar over te schakelen op snooker, raakten de lijsttrekkers op dreef en the rest is history.

Nick Clegg, gister onbekend, vandaag Engelands favoriete politicus, had het meeste bij het debat te winnen. Hij won. En dus zal de Britse politiek nooit meer dezelfde zijn. 'Clegg heeft de verkiezingscampagne veranderd' (Guardian). 'Clegg heeft het tweepartijenstelsel doorbroken' (Independent). En hoe hij dat deed? Clegg keek recht de camera in! Hij communiceerde met de kijkers thuis! Hij noteerde de namen van de vragenstellers, : 'wat mij opvalt, Jacqueline'! Zo briljant, zo warm, zo jong, zo menselijk! Moet je hem naast Gordon Brown zien, met zijn smile uit The Shining, zijn vermoeide kop en alfamannetjes-attitude. En naast David Cameron, het sjieke, overschatte, over het paard getilde lichtgewicht. De keuze is gemaakt. Zoals een vriendin twitterde: shag Nick, marry Gordon, kill Dave.